Mężczyźni wolą blondynki Gentlemen Prefer Blondes

Gentlemen Prefer Blondes z 1953 roku, ostry i bardzo zorientowany na swoje czasy. Poza genialnym filmem Ridleya Scotta Thelma And Louise z 1991 roku, Gentlemen Prefer Blondes musi być uznany za jedno z najlepszych filmów, w których dziewczyny faktycznie prześcigają chłopców!! Wydaje się, że głównym zarzutem pod adresem filmu jest to, że nie ma on nic wspólnego z broadwayowskim musicalem Anity Loo? I chociaż zazwyczaj krytykuję filmy za pominięcie istotnych części oryginalnych powieści, nie mam punktu odniesienia do pierwotnego źródła tego filmu, dlatego patrzę na niego z niezakłóconymi oczami. Oglądając go dzisiaj, musisz podziwiać całą bezczelność. Mówię, naprawdę nie powinno działać, ponieważ na pierwszy rzut oka to po prostu kilka showgirls w podróży, ale otwarte wykorzystanie stereotypów dla tych dwóch pań jest błyskotliwie zabawne. Monroe jest absolutnie idealna do roli Lorelei, kobieta całkowicie skoncentrowana na błysku diamentów i stanu konta mężczyzny, jest zarówno płytką, jak i zjawiskowo piękną. Jane Russell jest również tu wspaniała, jej Dorothy Shaw jest dowcipna i wyrafinowana, bardzo opiekuńcza wobec swojej przyjaciółki, ale również potrzebuje miłości, co przebija się między sarkazmem i ostrością jej języka. Film działa na wielu poziomach, jest to muzyczna słodycz z dziewczynami do podziwiania, ale również jest to ostry kawałek pracy, biorąc pod uwagę epokę, w której powstał. Lata 50. (moje badania i moi rodzice mnie przekonują) były czasem, w którym wartości rodzinne były najważniejsze, ale w okolicach premiery tego filmu, seks stawał się coraz bardziej tematem dla ludzi na ulicy. Playboy z Marilyn na okładce miał przyciągać wzrok, a oczywiście Kinsey i jego raport były tuż za rogiem. Dlatego oglądając dzisiaj Gentlemen Prefer Blondes nie mogę nie pomyśleć, że Howard Hawks trzymał rękę na pulsie, odrzucając wielką scenę źródła, a następnie tworząc film, który dostrzegał zmiany w postawach ludzi. Nie jest to arcydzieło w żadnym sensie, ale dostajemy kilka porządnych numerów od dziewcząt i ostry dialog, który idzie w parze z zabawną komedią wizualną. Bardzo inteligentny i wnikliwy film, który znał czasy, które się zmieniały, i prezentował dynamiczny duet kobiet na równi z najlepszym, co kino ma do zaoferowania. 7/10

No więc mamy transatlantycką podróż, brakującą diadem, prywatnego detektywa; parę błyszczących tancerzy i trochę dramatu sądowego - więc coś dla każdego, gdy śledzimy psoty dwóch amerykańskich tancerzy próbujących zarobić na życie po wojnie. „Dorothy” (Jane Russell) i „Lorelei” (Marilyn Monroe) zarabiają na swoją drogę, gdy ta druga kobieta robi sobie małą przerwę od swojego niewiarygodnie bogatego, ale trochę zaborczego narzeczonego „Gusa” (Tommy Noonan). To jego milioner ojciec jest wyraźnie podejrzliwy wobec wyboru żony przez swojego syna, więc to on wynajmuje detektywa, więc po prostu wiesz, że będą tam niewłaściwe zrozumienia. Tymczasem „Dorothy” zdołała przyciągnąć uwagę amerykańskiej drużyny olimpijskiej - wiele sprawnych, skąpo ubranych młodych mężczyzn, którzy sprawiają, że czuje się jak milion dolarów. Pomimo że są im oferowane różne pokusy w drodze, obie trzymają się razem jak lep w oryginalnym przedstawieniu „sisterhood”! Szczerze mówiąc, historia nie jest najlepsza - to hybryda wielu znajomych scenariuszy wszystko rudymetarnie zszytych z celem dostarczenia sympatycznego pojazdu dla dwóch kobiet, które potrafią zabawić. „Diamonds Are a Girl's Best Friend” to show-stopper od Jule Steina i Leo Robina pośród w przeciwnym razie dość niezauważalnego szeregu raczej formułowych piosenek i tańców, ale te dwie same śpiewają i synchronizują idealnie, gdy tańczą swoją drogę przez pół tuzina numerów w drodze do zakończenia, które pozwala Normie Varden wstać na swoje najbardziej zadziorne tylne nogi i Charlesowi Coburnowi dokończyć jego kilka ożywiających scen, gdy ta najcieńsza z opowieści płynie łatwo, ale, muszę powiedzieć, zapomnienie. To elegancko wyglądający film i emanuje urokiem, który warto zobaczyć.