Napoleon Napoleon

Napoleon przyczynia się do niepokojącego trendu w kinematografii, przekształcając istotne narracje historyczne w puste widowiska napędzane wyłącznie wizualną rozrywką. Pomimo przekonujących występów i wizualnie oszałamiających scen bitewnych Ridley Scott nie potrafi kontrolować szokująco niekonsekwentnej tonacji, co prowadzi do nagłych zmian między ciężką dramą a spontaniczną komedią. Obojętne traktowanie milionów ludzi, którzy cierpieli z powodu czynów Napoleona, świadczy o dysonansowych przekazach filmu, który kończy się niejasnym uczuciem co do statusu swojego bohatera. Zbyt duża swoboda twórcza prowadzi do absurdalnych historycznych nieścisłości, w tym wątpliwego braku francuskich akcentów i aktorów. Pomimo skutecznego tempa, 157-minutowy czas trwania zaskakująco sprawia wrażenie pośpiesznego, ale nie wierzę, że plotkowany czterogodzinny montaż naprawi tak wiele ogromnych problemów...

Myślę, że jest to jeden z tych filmów, jak jego epicki "Królestwo niebieskie" (2005), który Sir Ridley Scott stworzył dla miłośników wielkich dzieł historycznego kina, a nie dla historyków. Faktycznie może być, że im mniej wiesz na temat, tym bardziej Ci się spodoba. Rozpoczynamy od upadku Marii Antoniny i widzimy Napoleona Bonaparte (Joaquin Phoenix), obserwującego tłum z głośnymi okrzykami. Jest stosunkowo młodym oficerem, ale ambitnym, który potrafi sprzedać plan odbicia brytyjsko okupowanego miasta Toulon swojemu szefowi Barrasowi (Tahar Rahim). Ten sukces stawia go na parabolicznej drodze, która prowadzi go do wzrostu, jego upadku do/wy/do miłości z charyzmatyczną Josephine (Vanessa Kirby) i jego przeogromnej chęci europejskiej dominacji. Narracja wyraźnie ilustruje kapryśność polityki dynastycznej, zaufanie i zdradę, miłość, pożądanie i wrzeszczącą hipokryzję w kolorowy i żywy sposób. Nie polubiłem Phoenixa w tej roli, ale być może dlatego, że Rod Steiger był tak przekonujący w "Waterloo" (1970), że czasami wyglądał trochę jak mim. Mimo to, wkłada serce i duszę w rolę, a coraz toksyczna dynamika z Kirby udaje się utrzymać po właściwej stronie melodramatu. Ponownie, podobnie jak w historii Jerozolimy sprzed osiemnastu lat, udaje mu się zrealizować spektakularne sceny bitew i kinematografia dobrze oddaje wrogie środowiska - ludzkie i naturalne - z którymi żołnierze mieli do czynienia w miarę jak jego imperium się rozwijało i upadało. Chociaż trwa ponad 2,5 godziny, miałem wrażenie, że skupienie jest dość niewyrównane. Długi czas poświęcony na jego wzrost do władzy, a następnie jego upadek i upadek dość pośpieszony. Ośmielę się powiedzieć, że może to działać lepiej jako scenariusz część pierwsza i część druga. Wygląda zachwycająco, a siły twórcze za kostiumami i efektami wizualnymi na pewno zdobędą wiele nagród. Aktorstwo, cóż, jest mniej imponujące i chociaż lubię ten gatunek, obawiam się, że ten film może kończyć się sławą z powodu pewnych historycznych nieścisłości niż jako wybitna biografia jednego z najbardziej enigmatycznych i wadliwych megalomanów świata.

Film Napoleon ambitnie stara się skondensować kolosalne życie francuskiego cesarza w jednym filmie, ale kończy gryząc więcej, niż może przełknąć. Film, choć wizualnie oszałamiający i energetycznie zrealizowany, cierpi na zbyt ambitny scenariusz i mnóstwo historycznych nieścisłości, które bardziej rozpraszają niż ulepszają. Odwzorowanie Napoleona przez Joaquina Phoenixa jest niekonsekwentne, borykając się z złączeniem złożonej dichotomii reputowanej genialności i egoizmu postaci z bardziej wrażliwą, ludzką stroną.

Film nie jest wart uwagi: zupełnie pomija innowacje, jakie wprowadził Napoleon, skupiając się jedynie na jego relacji z żoną. Napisany dla angielskiej publiczności, która nie zna historii. Błąd.

Oprócz imponujących sekwencji walki film 'Napoleon' nie spełnia oczekiwań. To tylko moja opinia, ale ten film Ridleya Scotta po prostu mi nie podszedł. Nie czułem się związany z tym, co oglądałem, nie byłem zainteresowany wydarzeniami, które miały miejsce na ekranie. Joaquin Phoenix prezentuje wystarczająco solidny występ, nie mam do niego żadnych zastrzeżeń - ani do Vanessy Kirby. To po prostu film ogólnie, który zawiódł. Żadne z scen niebojowych nie zrobiły na mnie wrażenia, wszystko jest tak bardzo łatwo zapominane. Dodany humor/dziwaczność od tytułowego bohatera wydawał się być nie na miejscu, albo przynajmniej nie był dobrze wymieszany z bardziej poważnymi rzeczami. Długi czas trwania, choć z pewnością przesadzony, w rzeczywistości nie jest aż tak wielką przeszkodą - bardziej chodzi o to, jak słabo jest wykorzystywany czas trwania. Ja, osobiście, nie mam problemu z nieścisłościami historycznymi. Oceniając to wyłącznie jako film, wątpię, czy będę chciał ponownie obejrzeć to w najbliższym czasie niestety.

Obawiam się, że Napoleon jest trochę nudny. Józefina jest najlepszą częścią całego projektu. Niesamowite rzeczy z armatami, chociaż trochę za wcześnie wystrzelili... 10/10, gdyby to skończyło się zaraz po strzale do obywateli...ale koń. Do diabła. To było przeżycie warte sfilmowania. Ogólnie film sprawił, że pragnąłem, aby Napoleon zmarł wcześniej, zanim została dołączona kolejna godzina i pół. Było to trochę jak oglądanie małego starego mężczyzny umierającego na wygnaniu na wyspie.

Nie jestem pewny co do tego, jak ten film przedstawia Napoleona jako osobę. Chodzi sobie, jest beznadziejny w łóżku i nie wydaje się być tak niski, jak go historia opisała. Jeśli chodzi o dokładność historyczną, wątpię, czy nosił tak często kapelusz i nie widziałem go ani razu wsadzić ręce pod pachy. Francuskie Braveheart przechodzi przez wszystkie znane momenty tych olbrzymich wojennych epopei [zaciera oczy ze zmęczenia], robi to wystarczająco dobrze [głośno pruje], i cieszy się rozerwaniem ciała armatami [zacina mu się].

Na podstawie scenariusza Davida Scarpy (który pisze również scenariusz do Gladiatora 2... oh oh) zamiast książki historycznej, jest to tak epickie, jak Ridley Scott robi swoje filmy technicznie.... i to wszystko. Po ostatnim filmie Ridleya Scotta (wspaniałym i dokładnym "Duelu" z 2021 roku), który przeszedł niezauważony, moje oczekiwania były zbyt wysokie dla tego. Nie mogę odrzucić całej pracy technicznej, ponieważ uwielbiam wszystkie filmy Ridleya Scotta ze względu na jego niepowtarzalny styl, a film jest naprawdę zapierający dech w piersiach w głównych scenach bitew. Ale jako całość upraszcza prawdziwą osobowość postaci (którą gra Joaquin Phoenix) jako dowódcy i osobowości z tamtego czasu (być może najbardziej znanego z tamtej epoki) i minimalizuje złożoność jego relacji z cesarzową Joséphine (w tej roli Vanessa Kirby). Joaquin w roli Napoleona radzi sobie bardzo dobrze, nawet z ograniczeniami polegającymi na tym, że jest tu tylko karykaturą. Luki i błędy w dokładności historycznej i taktyce scen bitewnych są nieskończenie głębokie, a historia jest skompresowana jakby z książki historycznej, przechodząc z imienia i streszczenia jednego rozdziału do drugiego, tracąc szansę na osiągnięcie czegoś wielkiego. Mogę tylko marzyć o dobrze zrobionym scenariuszu i dokładnym filmie o tej samej jakości co praca Ridleya - chociaż potrzebowałoby to więcej niż jednego filmu, aby uchwycić tę część historii Europy. Być może otrzyma jedno lub dwa nominacje do Oscara za produkcję, kostiumy lub kinematografię, ale to wszystko. Gdyby to był film historyczny o mniej znanym bohaterze lub skupiający się tylko na jednym czasie jego życia, ocena mogłaby być wyższa, ale tutaj otrzymuję tylko 6,0 z 10,0 / B - (ale z A dla strony technicznej). Wygląda na to, że wersja z 92 minutami zostanie wydana na Apple, ale bez daty finalnej wersji reżyserskiej.

Słysząc ciągle w internecie, jak Napoleon prowadził swoją armię na śmierć w zimie w Rosji, zawsze przypuszczałem, że tam po prostu zmarł. Okazuje się jednak, że nie, a jaki nieszczęśliwy przebieg wydarzeń to był, ponieważ skutkowało to kolejną godziną filmu do obejrzenia! Podobały mi się sceny z armatami. Chciałbym zobaczyć więcej armat. Zaczynam się już trochę męczyć całą toczącą się Joaquina Phoenixa. Jeśli nałożysz ten szynkowy plaster na twarz, upewnij się, że masz włączone napisy!

Jeśli chodzi o tworzenie tego, co jest określane jako wielki, rozległy epicki, reżyser powinien mieć wszystko poukładane przed rozpoczęciem. Niestety, w przypadku najnowszego filmu Ridleya Scotta, jest to prawdą tylko z połowy. Ten opowieść o żądnych władzy 18-wiecznym francuskim cesarzu/dyktatorze Napoleonie Bonaparte (Joaquin Phoenix) radzi sobie doskonale z technicznymi aspektami filmu, z doskonałym designem produkcji, kostiumami, charakteryzacją, kinematografią i efektami wizualnymi (szczególnie w dobrze zrealizowanych scenach bitewnych, chociaż czasami graniczą z nadmiernymi). Film jednak fatalnie zawodzi w praktycznie wszystkim innym. Największym problemem jest źle skomponowany scenariusz, który praktycznie nie dostarcza żadnego tła na temat europejskiej polityki tamtej epoki (zarówno we Francji, jak i poza nią), pozostawiając widzów, którzy niewiele wiedzą o tym okresie, zaskoczonych po uszy. Scenariusz jest również słaby pod względem rozwoju postaci, przedstawiając autokratę jako jednowymiarowego błazna, kogoś, kto trudno uwierzyć, że mógłby osiągnąć tyle (o ile ma to sens) będąc ordynarnym durem. A potem jest przesadnie aktorski występ Phoenixa, który bardziej przypomina rozpieszczone dziecko niż głowę państwa. Może ta taktyka była celowa, być może aby wyrazić stan obecnej sytuacji politycznej i jednego z jej głównych graczy, ale oparcie się wyłącznie na ambicji jako definiującej cechy charakteru jest zbyt uproszczone, nawet jeśli ma to rezonować symbolicznie. W świetle powyższego, wydaje się, że ten projekt mógłby potrzebować bardziej wszechstronnego rozwoju poza aspektami produkcji, a być może najlepszym sposobem osiągnięcia tego byłoby rozszerzenie zakresu historii. Przy obecnej długości trwania 2:41:00, jednak jedynym realistycznym sposobem osiągnięcia tego byłoby rozszerzenie opowieści o przynajmniej kolejną godzinę, co oznacza, że ta inicjatywa prawdopodobnie lepiej sprawdziłaby się jako miniserial niż samodzielny film. Rzadko zdarza się, że reżyser Scott tak zawodzi, jak to miało miejsce w tym przypadku, ale przypuszczam, że to nie jest zbyt zaskakujące, kiedy chodzi o podjęcie czegoś tak dużego jak ta epicka opowieść, która ostatecznie okazała się być zupełnie czymś innym.