Miasteczko Salem Salem's Lot

Przekracza swoje granice i nie jest tak interesujący, jak mógłby być, ale to, co jest tam, nadal jest godne uwagi. Bardzo podobało mi się obsada, myślę, że każdy członek robi porządną robotę - bez tego prawdopodobnie oceniłbym ten film nieco niżej. Lewis Pullman dobrze prowadzi wydarzenia, podczas gdy Makenzie Leigh, Alfre Woodard i Bill Camp są zdolnymi wsparciami. Dzieciaki także są solidne, najlepszym z nich jest wyraźnie Jordan Preston Carter. Dobrze widzieć też Pilou Asbæk. Jak zaznaczono na początku, ta recenzja się przeciąga. Wydawało mi się, że trwa zdecydowanie dłużej niż 113 minut, bardziej odpowiedni czas trwania mógłby zdziałać cuda. Podobało mi się, że poza oczywistym żaden członek obsady nie miał głównej ochrony fabularnej, przyznam, że jeden z młodych chłopców wydaje się być trochę zbyt potężny w odniesieniu do tego, co osiąga. Ogólnie rzecz biorąc, uznałbym 'Salem’s Lot' za ledwo znośny horror.

Dla tych, którzy pamiętają, Coles Notes oferowały studentom przystępne streszczenie sławnych dzieł takich autorów jak Dickens, Shakespeare czy Tolstoy. Coś podobnego można powiedzieć o najnowszej kinowej adaptacji książki Stephena Kinga, Salem's Lot. Jest to skrócona wersja krwawego opowieści o wampirach. Dzieją się rzeczy szybko, kosztem powoli budowanej atmosfery pełzającego strachu, kiedy widz zaczyna rozumieć, co tak naprawdę dzieje się w wiejskim mieście Salem's Lot. W skrócie, to Salem's Lot dla tych niecierpliwych.

Sławny autor „Ben” (Lewis Pullman) wraca do swojego domu z dzieciństwa, aby przeprowadzić pewne dochodzenia dotyczące swojej młodości, kiedy odkrywa, że w „Lot” dzieje się coś wyjątkowo niesmacznego. Wszystko to wydaje się koncentrować wokół opuszczonego od dawna domu „Marsten”, którego piwnica niedawno otrzymała dziwną paczkę, zanim zaginął lokalny łobuz. Na szczęście dla naszego nieustraszonego pisarza, połączył siłę z „Susan” (Makenzie Leigh), dość sceptycznym lokalnym lekarzem „Codym” (Alfre Woodard) oraz z bystrym młodym „Markiem” (Jordan Preston Carter), a gdy staje się dość jasne, co się dzieje, muszą opracować strategię, która pozwoli im wszystkim przeżyć! Niestety, ta historia nie ma ani krzty oryginalności - zawiera się gdzieś między przeciętnym Hammerem a tamtym serialem telewizyjnym „Penny Dreadful”, który widzieliśmy dziesięć lat temu. Aktorstwo jest dość kiepskie, ale nie gorsze niż zbyt opisowy dialog, a z możliwym wyjątkiem młodego Cartera, który przynajmniej wkłada trochę wysiłku w całą sytuację, reszta tej historii podąża zbyt przewidywalnymi ścieżkami przed finałem, który również nie proponuje niczego nowego. Owszem, ponowne wynalezienie tego konkretnego koła jest praktycznie niemożliwe, ale dlaczego w takim razie to robić? To nie tak, że ma ono jakiekolwiek poczucie zagrożenia lub niebezpieczeństwa, nie ma makabrycznych efektów specjalnych ani przerażających scen krwi i szału; bardziej przypomina to serię nieśmiesznych skeczy komediowych osadzonych w niesamowitym scenariuszu, gdzie po prostu włączenie światła (albo nie wchodzenie tam w pierwszej kolejności) mogłoby być lepszym rozwiązaniem. Jest zbyt długa i powolna, żeby się rozkręcić, a jedynym, o czym naprawdę myślę, jest powrót Davida Soula. Standardowa telewizyjna rozrywka na Halloween, nie trzeba chodzić do kina na ten film.