Szósty zmysł The Sixth Sense

Zjawisko Szóstego Zmysłu. Psychiatra dziecięcy Malcolm Crowe zajmuje się sprawą głęboko zaniepokojonego chłopca o imieniu Cole Sear. Na początku Cole nie chce być pomóc, ale gdy Malcolm zbliża się do chłopca, Malcolm dowiaduje się korzeni strachów Cole'a, twierdzi, że widzi duchy.

Bruce Willis gra główną rolę w nadprzyrodzonym dramacie/mystery filmu reżysera Shyamalana. Psycholog dzieci (Bruce Willis) próbuje pomóc chłopcu (Haley Joel Osment), który ma unikalny problem (lub dar) i jest nazywany "dziwakiem" przez swoich rówieśników. Olivia Williams gra żonę terapeuty, a Toni Collette matkę chłopca. Film "Szósty zmysł" (1999) to powolna drama z elementami paranormalnymi. Chociaż fabuła jest trochę nużąca, jest odświeżająca w porównaniu z nowoczesnymi hitami z idiotycznymi eksplozjami co pięć minut. Film jest również estetycznie przyjemny, co jest wspomagane przez unikalne lokalizacje (Filadelfia i okoliczne obszary). W końcu interesujące jest obejrzeć film i zobaczyć, jak Shyamalan był w stanie skutecznie ukryć zwrot akcji. Film trwa 1 godzinę i 47 minut.

To jest ostateczny i największy zwrot akcji, który wywołuje uśmiech na twarzy, gdy wszystkie kawałki układanki w końcu się złączą.

W tej tajemniczej historii wyróżniają się trzy naprawdę potężne występy, a żaden nie jest lepszy niż super debiut jedenastoletniego Haleya Joela Osmenta, który gra kłopotliwego młodego „Cole’a”. Może widzieć zmarłych ludzi, może rozmawiać z zmarłymi ludźmi, może uczyć się od zmarłych ludzi. Jego problemem jest to, że nikt mu nie wierzy - a jego matka „Lynn” (Toni Collette) jest na skraju wytrzymałości. Na scenę wchodzi psycholog dziecięcy „Crowe” (Bruce Willis), który ma pewne doświadczenie w tej dziedzinie, ponieważ jeden z jego innych pacjentów „Vincent” (Donnie Wahlberg) cierpiał z tym samym problemem - tylko z tragicznymi konsekwencjami. Oczywiście sceptycyzm króluje, ale w miarę rozwoju fabuły zaczynamy wszyscy zastanawiać się, co jest wytworem wyobraźni młodego chłopca, a co jest faktem. M. Night Shyamalan pozwala aktorom na ciężką pracę, wspieraną dobrze przez intymną fotografię i skuteczny ścieżkę dźwiękową od Jamesa Newtona Howarda. Collette jest naprawdę przekonująca jako zrozpaczona matka, a Osment emanuje pewnością siebie przekraczającą jego lata, gdy jego postać zmierza z traumą, która sprawdziłaby nawet najbardziej wytrzymałe temperamenty. W końcu Willis przypomina nam, dlaczego w ogóle był gwiazdą - jego występ jest delikatny i pewny siebie. Dialog jest dobrze skonstruowany, bez zbędnych słów, które zatraciłyby to, co naprawdę fascynującego w tym straszliwym, a jednocześnie urzekającym wymiarze, którym naprawdę podobało mi się oglądanie. Jest jeszcze lepszy na dużym ekranie, jeśli masz taką możliwość.

Ten koniec... Nigdy słowo "bezradny" nie było tak trafne.