Prawdopodobnie potrzebne byłoby wydarzenie o globalnym znaczeniu, abym kiedykolwiek znalazł się zaszyty w odległym domu na wyspie z Jamie Bellem i Cillianem Murphym, ale Thandie Newton jest…
Prawdopodobnie potrzebne byłoby wydarzenie o globalnym znaczeniu, abym kiedykolwiek znalazł się zaszyty w odległym domu na wyspie z Jamie Bellem i Cillianem Murphym, ale Thandie Newton jest oczywiście o wiele bardziej wymagająca w tej rozczarowującej apokaliptycznej dreszczowcu. „Kate” jest zamężna za „Martinem” (Murphy) i oboje schronili się daleko od zgiełku, aby poradzić sobie z jakąś rodzinna katastrofą, za którą wydaje się, że jest odpowiedzialny. Kiedy zbierają się czarne chmury - zarówno metaforyczne, jak i fizyczne, oraz ich generator odmawia posłuszeństwa, para ledwo rozmawia, kiedy zauważa ciało w pobliżu. Biegną na miejsce i odkrywają zalanego krwią „Jacka” (Bell), który wygląda na to, że miał lepsze dni. Po odzyskaniu sił opowiada im historię ponurej katastrofy na lądzie i nalega, aby zatrzymali się na czas. Sceptyczni, wkrótce znajdują się bardziej jako zakładnicy niż partnerzy - ale czy mówi im prawdę, czy ma złe zamiary? Ten film zaczyna słabo, ale przez około piętnaście minut jest pewien stopień grozy, gdy fabuła się ujawnia i zaczyna pojawiać się poczucie szaleństwa, zwłaszcza od „Kate”, ale potem historia przyjmuje kilka głupich zwrotów i wraca nas do punktu wyjścia. Niska jakość dźwięku też wiele nie pomaga, ponieważ połowę czasu trudno jest zrozumieć, co się mówi, i obawiam się, że choć to uwięzienie mogło być kuszące na początku filmu, straciło swoje blask, gdy rzeczy po prostu straciły impet. Zakończenie całkiem mi się podobało, ale mogło przyjść pół godziny wcześniej i oszczędzić nam przewijania przez to, co jest naprawdę dość bezcelowym filmem.