Aida Quo Vadis, Aida?

Quo Vadis Aida, wydana w 2020 roku, to więcej niż tylko film. Opowiada nam historię i przypomina nam o porażkach naszej organizacji politycznej i zachęca nas do przebudzenia, aby takie tragiczne wydarzenia nigdy się więcej nie powtórzyły. Ludobójstwo w Srebrenicy wydarzyło się w 1995 roku i mimo że jest bardzo niedawne, zbyt wielu ludzi ignoruje tę tragedię.

Podczas oblężenia miasta Srebrenica rozgrywa się historia tłumaczki ONZ „Aidy” i jej desperackiej walki o uratowanie męża i dwóch synów przed nadciągającymi siłami pod dowództwem bezwzględnego Ratko Mladicia. Ich „strefa bezpieczeństwa” nie jest o nic bezpieczniejsza niż inne części wojennego zniszczonego społeczeństwa, a z zdecydowanie osłabionymi holenderskimi żołnierzami, którzy nie mają wsparcia politycznego ani militarne, wie, że jeśli nie zabierze swojej rodziny, nie opuszczą tego miejsca żywi. Widzimy tu szokującą nieskuteczność reakcji społeczności międzynarodowej na tę okropność i mimo apeli ich niebiesko-białych żołnierzy na miejscu, jak niewiele tak naprawdę zostało zrobione, aby pomóc tym, którzy stają w obliczu ludobójstwa rasowego z rąk charyzmatycznego bandyty. Djuričič radzi sobie naprawdę dobrze, gdy stara się przekazać nam nie tylko palpacyjny strach swojej rodziny, ale także ogromny strach, któremu niewinni cywile są narażeni na bezcelowe przemoc, przymusową migrację i możliwą śmierć w najbliższym czasie. To także bardzo potężne przypomnienie o obowiązkach wobec osób, które narażają się na niebezpieczeństwo, aby pomagać operacjom utrzymania pokoju, gdy tylko sytuacja się zmienia. Nawet jeśli technicznie te osoby nie są bezpośrednią odpowiedzialnością, wciąż mamy obowiązek opieki, którego to dramatycznie nam jasno pokazuje. Film jest niemal w całości nakręcony z intymnym stylem trzymania kamery, co dodaje do wydarzeń dużego stopnia intymności, a ostatnie sceny są tak traumatyczne, jak to tylko możliwe w kinie. Mimo że jest to trudne do oglądania, warto to zrobić.