Ted Ted

Właśnie w oryginalnej wersji „Ted” to anarchiczna zabawa. Seth MacFarlane, który oprócz reżyserii użycza głosu Tedowi, stworzył film, w którym nie ma zahamowań i przede wszystkim żyje tym, że Ted po prostu zachowuje się nieodpowiednio w każdej scenie. Zawsze ma złośliwy komentarz na ustach, obelgi i nieodpowiednie zdania tylko tak wypadają z Teda i jeśli przy ludzkich bohaterach szybko dostajecie poczucie, że to zachowanie jest za dużo, u Teda się to nie dzieje. Może to wynikać z tego, że Ted jest pluszowym misiem i takiego zachowania nie oczekujecie od pluszowego zwierzątka. Zaskakujące jest również, jak dobrze Mark Wahlberg radzi sobie w współpracy z chaotycznym misiem. Wahlberg w ostatnich latach raczej odnosił sukcesy w filmach akcji i poważniejszych produkcjach, ale w „Tedzie” pokazuje, że opanował humor „over the top” tak dobrze jak gatunek akcji. I nie można zapomnieć o Milie Kunis (Czarny łabędź, Wyściskany). Kunis już kilkakrotnie dała upust swoim umiejętnościom w komediach i w „Tedzie” udowadnia, że potrafi się sprawdzić także w bardziej drastycznych gatunkach. „Ted” jednak oferuje nie tylko grubiański humor, ale przynajmniej jedną scenę, która przejdzie do historii kina, Donnersong. Kiedy John i Ted leżą w łóżku podczas burzy i śpiewają swoją piosenkę i jednocześnie wyzywają burzę, nawet widzowie nie pozostają obojętni, którzy w innym przypadku nie mieliby wiele wspólnego z filmem. Ogólnie jednak „Ted” nie jest arcydziełem. Seth MacFarlane wykorzystuje swoje doświadczenie zdobyte z serialem telewizyjnym „Family Guy” i miesza grubiański humor serialu z nowymi postaciami. Oczywiście, z nieprzystosowanym do społeczeństwa Tedem prezentuje postać, której dotąd na ekranie nie widzieliście, ale film z nim się nie zaskakuje, tylko otwiera nową grupę docelową, czyli fanów komedii, którzy nie znają MacFarlanea z „Family Guy”, ale lubią grubą komedię jak na przykład „Kac Vegas”.

Ted jest idealnym przykładem faktu, że każdy genialny koncept nie staje się automatycznie gwarantowanym sukcesem, kiedy opuszcza planszę. Ten film KRZYCZY „Oto genialny pomysł, ale po prostu nie wiedzieliśmy, co z nim zrobić.” Czy to było spowodowane brakiem wyobraźni czy zbyt dużą ilością dymów z bonga społecznościowego, nigdy nie dowiemy się. Posiadanie filmu o żywym pluszowym misiu istniejącym w codziennym życiu trzydziestolatka z niskim osiągnięciami brzmi jak recepta na sukces. Jednak po pierwszych chwilach film zwalnia, dialog szybko staje się nudny, a większość historii kręci się wokół Teda, który się odurza i/lub próbuje przypodobać płytkim, atrakcyjnym kobietom (nawet jeśli Hasbro nie wyposażył go w pełny, działający sprzęt), podczas gdy główny bohater próbuje utrzymać równowagę między swoim 4-letnim związkiem z kobietą całkowicie poza jego ligą a swoim przyjacielem na całe życie (Ted). Wulgarny, chamski i niegrzeczny, Ted mało robi, by zabawić poza ograniczonym humorem dla niedojrzałych. Jeśli nie jesteś fanem Family Guya lub Flasha Gordona z lat 80., mieszkasz w okolicach Bostonu lub uważasz za zabawne słyszeć słowo zaczynające się na F co drugą sekundę, ten film nie jest dla Ciebie.

Świetny film, obejrzę go ponownie i polecam.