Pajęczyna Cobweb

Cobweb sięga po dobrze znane koncepcje horrorów i dostarcza czegoś trochę innego, ale mało zaskakującego. Wszyscy wiemy od samego początku, co Cobweb reprezentuje w szerokich zarysach. Opowieść o dziecku, zamkniętym przez swoich rodziców, ponieważ jest inne i nieco, złowrogie. Przekraczając przewidywalne, jest kilka poprawek, które wyróżniają ten film grozy. Głównie w dobry sposób. Mądrze przerabiając aspekty klasycznego założenia, przynosi zyski w postaci strachu i zaskakującego odkrycia. To, co nie działa tak dobrze, to dynamika rodziny. Wszyscy wiemy, że jest dysfunkcyjna. Fakt, że jest tak zimno, wyolbrzymione, sprawia, że jest przytłaczające. Wstrzyknięcie trochę więcej prawdziwego ciepła do interakcji rodziny podniosłoby wpływ grozy, który nieuchronnie się rozwinie. Aktorstwo jest przyzwoite, zwłaszcza biorąc pod uwagę młody wiek niektórych członków obsady.

Woody Norman jest całkiem dobry w tej zasadniczo dość rutynowej horrorze. Ma dopiero osiem lat, gdy nagle zaczyna słyszeć odgłosy dochodzące ze ścian ich starego drewnianego domu. Jego rodzice początkowo próbują uspokoić jego obawy, ale gdy jego życzliwa nauczycielka "Miss Divine" (Cleopatra Coleman) pokazuje im rysunek, który zrobił w szkole, atmosfera w domu staje się wyraźnie chłodna. Gdy odgłosy stukania zamieniają się w głos dziewczyny - a ten głos zaczyna go zachęcać, aby bardziej stawał w swojej obronie, szybko zdajemy sobie sprawę, że nic w tym domu nie jest takie, jak sądził. Tajemnice w każdym kącie! Ostatnie dwadzieścia minut jest z pewnością kulminacją, ale oryginalne nie są. Widzieliśmy już zbyt często użycie tych efektów i chociaż kilka chwil sprawiało przyjemność, nie było tam zbyt wiele zagrożenia, a jedyny krzyk, jaki usłyszałem, był słowem kontynuacja. Trudno jest odkryć koło na nowo; być innowacyjnym w tym gatunku jest trudne. Nie spełnia on tego warunku i jest, niestety, naprawdę tylko dla telewizji halloweenowej, ponieważ jest dość jednostajny.

Recenzja była trochę nudna. 2/3 filmu w końcu zaczyna się dziać! Do tego momentu uważałem grę Lizzy Caplan za drewnianą i sztywną, podobnie jak Antony Starr. Woody Norman i Cleopatra Coleman byli dobrzy, historia jest wystarczająco dobra, ale wszystko, co mogłem zrobić, to wytrzymać dziwne występy, aby dotrzeć do antyklimatycznego zakończenia. Kilka strachów to stare formuły. Smutny wysiłek.