W dolinie Elah In the Valley of Elah

Żołnierz znika po powrocie z Iraku. Jego ojciec, Hank Deerfield (Tommy Lee Jones), zostaje poinformowany i wyrusza w nadziei znalezienia swojego syna. Wkrótce dowiaduje się, że jego syn został faktycznie zabity, brutalnie można by powiedzieć, jego ciało zostało rozcięte i spalone. Dowody nie prowadzą w żadnym konkretnym kierunku, ale wkrótce staje się jasne, że jego towarzysze z armii kłamią, a także obrazy, które Hank odzyskuje ze telefonu swojego syna, sugerują, że coś się stało w Iraku. Powiedzieć cokolwiek więcej zniszczyłoby film. Jednak ten film to nie tylko historia kryminalna, gdzie śledzimy ojca i policjantkę (Charlize Theron), gdy docierają do dna tajemnicy. To opowieść o wojnie, ludziach w niej i w domu, oraz o odwadze i żałobie. Jest ona opowiadana starannie i z precyzją przez całą obsadę i Paula Haggisa. Pod koniec nie zależy nam nawet na tym, czy morderstwo zostanie rozwiązane, tylko na tym, że ojciec w końcu zawarł pokój ze swoim synem. Rozumie lepiej niż ktokolwiek inny, co wojna robi z człowiekiem, to widać wyraźnie w jego oczach przez cały film.

Kiedy „Hank” (Tommy Lee Jones) dostaje telefon, że jego syn-soldat „Mike” zniknął krótko po powrocie do USA z Iraku, postanawia go odnaleźć. Na początku napotyka na mur obojętności ze strony śledczych, ale potem odkrywane jest rozczłonkowane ciało, które szybko identyfikują jako zaginionego mężczyznę. Razem z policjantką „Sanders” (Charlize Theron), która sama musi udowodnić swoją wartość w chauwiniścičnym departamencie, decydują się współpracować w przypadku, który sugeruje, że na dnie sprawy mogą być narkotyki i że niektórzy byłemu kolegowie jego syna z wojny mogą wiedzieć więcej lub nawet być wspólnikami. Oczywiście „Hank” nie chce wierzyć, że jego syn mógł być zamieszany w handel narkotykami, ale gdy zaczynają łączyć kawałki razem z nieprawdziwymi tropami i sprzecznymi zeznaniami, wygląda na to, że to może być jedynie rozwiązanie. Pierwsza godzina jest dość potężnym spojrzeniem na to, jak wojna odbiera jakąkolwiek percepcję wartości życia. „Tak sobie radziliśmy” jest często używane, i z wielu powodów, ale gdy zbliżamy się do finału, struktury historii zaczynają się rozpadać, a zakończenie jest wyraźnie słabe - jakby autor nie miał odwagi do konsekwencji koniecznych do doprowadzenia swojej historii do bardziej uczciwego zakończenia. Po prostu się to rozmywa z zakończeniem, które wydaje się chcieć wyrazić całkowicie niezależne stanowisko na temat skutków wojny, które sprawiają, że dobrzy ludzie stają się mniej dobrzy, a źli ludzie jeszcze bardziej. Jest zbyt wiele gadania o tym, kto ma jurysdykcję i sporadyczne występy Susan Sarandon jako żony/matki „Joan” nie mogą naprawdę dodać więcej niż zrozpaczona matka, która zastanawia się, co jej syn robił w wojsku w pierwszej kolejności, co oczywiście wskazuje palcem na ojca, który być może za wiele wymagał od swojego dziecka. Warto obejrzeć, ponieważ między Jonesem a Theronem jest pewna chemia, ale po prostu nie ma wystarczająco dużo treści.