Manhattan Manhattan

W cieniu „Annie Hall”. Postanowiłam obejrzeć ten film w zeszłym tygodniu, po wizycie samego Woody’ego Allena w moim kraju, z jego zespołem jazzowym i interesującym wykładem w Narodowej Kinotece tylko dla zaproszonych. Pomimo tego, że widziałam kilka filmów tego reżysera i nie uważałam go za złego, zawsze wydawał mi się przereklamowany. Zdobył Oscara za najlepszego reżysera i był kilkakrotnie nominowany do tej nagrody, ale po „Annie Hall” wydaje się, że zrobił kilka filmów korzystając z tego samego założenia i opartych, wyłącznie, na parach mających problemy. Po obejrzeniu „Annie Hall” było mi trudno patrzeć na ten film, nie czując, że Allen się plagiatuje i używa tej samej formuły, aby próbować osiągnąć ten sam sukces. Na zamierzony cel sukces był, i trudno znaleźć profesjonalnego krytyka, który by powiedział, że „Manhattan” jest kiepski, przeżuty egzemplarz dobrego filmu, który przyniósł Woody’emu Allenowi złotego posągu. Ale to jest to, co czuję, i profesjonalni krytycy i fani Allena niech mi wybaczą, jeśli mogą. W filmie Allen prawie wydaje się grać samego siebie, w podobny sposób jak widzieliśmy w „Annie Hall” i który obejmuje, jak zwykle, nieortodoksyjny humor i pozorne zadowolenie z rozmów o seksie. Diane Keaton wykonuje bardzo dobrą pracę i jest, zdecydowanie, najlepszą aktorką tutaj, ale nawet to nie jest kompletnym usprawiedliwieniem dla oglądania tego filmu zamiast innych, o wiele lepszych, tego samego reżysera. Aktorzy drugoplanowi za wiele nie pomagają: chcą się pokazać i być częścią projektu, i to wydaje się być dla nich wystarczające. Technicznie film ma kilka wartościowych punktów: biorąc pod uwagę muzyczne ucho tego reżysera, nie dziwi mnie, że ścieżka dźwiękowa jest jednym z punktów, gdzie Allen chciał zostawić znak osobistego gustu. A ponieważ jest urodzonym Nowojorczykiem, jasne jest, że film jest dziełem miłości, w którym widzimy uczucie, jakie Allen ma do swojej ojczyzny, którą nie może odwiedzić z powodu problemów prawnych. Manhattan został kochająco potraktowany, pojawiając się we wszystkim swoim mitycznym i fascynującym blasku, a muzyka George’a Gershwina nie mogła być lepiej dobrana i bardziej przyjemna. Cała montaż bardzo dobrze działa, nawet jeśli film jest trochę powolny. Jest tylko jedna rzecz, której nie rozumiem: dlaczego Allen zdecydował się kręcić w czarno-białym i z tak dużym ziarnem? Na to pytanie nie ma odpowiedzi.

No zgadnij co? To Woody Allen jako "Isaac" - człowiek stojący w obliczu serii kryzysów wieku średniego, próbujący napisać książkę. Nie jest sam. Była żona zmieniona w lesbijkę "Jill" (Meryl Streep) planuje napisać swoją własną pocałuj i powiedz (albo raczej cios i powiedz), wciąż dostaje alimenty i jej postawa nie zmieni się, gdy zaczyna spotykać się z kobietą, która jest o połowę młodsza. To poruszająca „Tracy” (Mariel Hemingway), która jest oczarowana swoim postrzeganiem tego starszego mężczyzny, ale którą szybko dowiemy się, że skończy rozczarowana. Może to dlatego, że nie widzi wielkiej przyszłości w związku ze szkolnicą, więc zwraca swoją uwagę na dziennikarkę „Mary” (Diane Keaton), która akurat flirtuje ze swoim żonatym najlepszym kolegą „Yale” (Michael Murphy). Jest trochę zimna i dość pełna siebie, ale on wciąż jest zdeterminowany, aby kontynuować - bez względu, albo może z powodu szkód ubocznych, jakie ten związek może spowodować. Wszystko toczy się w zgiełku i zgiełku wyspy, która dostarczyła mu podstawy do jego książki, ale z jego życiem osobistym jak maelström, kiedy ją napisze? Znajdzie miłość? W zasadzie uważam, że ta pięknie sfotografowana samowola ujawnia samolubnego i dość wadliwego człowieka przed publicznością, nie zatrudniając nas naprawdę, abyśmy się o niego troszczyli. Naprawdę, może jedyną postacią, która jest tu warta grosza, jest idealistyczna „Tracy”, która zdecydowanie przerosła swoją emocjonalną głębię od samego początku. Hemingway naprawdę dobrze uchwyciła wrażliwość i optymizm postaci, ale reszta tego to raczej cyniczna ocena społecznej obsesji dążenia do spełnienia, ale nigdy faktycznie niechcenia satysfakcji. Towarzysząca muzyka George'a Gershwina niesie klasyczne uczucie lat 20. do monochromatycznej obrazowej i film niewątpliwie wygląda i brzmi wspaniale, kiedy nie jesteśmy bombardowani lawiną suchego słowa, które próbuje nas tu i tam rozbawić, ale zbyt często nie trafia w punkt dla mnie. Sztuka naśladuje życie, czy na odwrót? Naprawdę mi to było obojętne.