Gdzie śpiewają raki Where the Crawdads Sing

Do stycznia 2022 książka sprzedała się w liczbie 12 milionów egzemplarzy, stając się jedną z najlepiej sprzedających się książek wszech czasów. Prawie każdy w kinie, wczoraj po południu, czytał książkę i zastanawiał się, czy film będzie równie dobry jak książka, więc w moim sondażu wyjściowym, z około dziesięciu, czy dwunastu widzów, zapytałem ich konkretnie: „Czy film oddaje sprawiedliwość książce?“ Bez wyjątku powiedzieli, że tak. (Chociaż jeden czytelnik uważał, że film ma bardziej definitywne zakończenie niż książka.) Ich oceny to 8, 8,5 i dwie 10. Gdy powiedziałem, że wszystko co oceniam powyżej 8 zasługuje na ponowne obejrzenie, jednomyślnie stwierdzili, że wszyscy chcieliby go ponownie obejrzeć, niektórzy myślą nawet, że chcieliby przeczytać książkę ponownie. Ci ludzie, którzy przyszli na film, mieli wysokie standardy, które ich zdaniem zostały spełnione. Historia jest prosta, ale intrygująca. Jest w niej cała atmosfera ZABIJAJĄCIE PTAKA SZANTAŻYSTĘ. I jest tam wspaniały kontrast między czystością duszy żyjącej w świecie zagrożenia i niebezpieczeństwa. Było odświeżające mieć film, który celebruje niewinność. Ujęcia natury z Północnej Karoliny są zapierające dech w piersiach. Obsada jest idealna, a występy są bez zarzutu. Ale sukces filmu leży w głównej aktorce, Daisy Edgar-Jones (bardzo utalentowana Brytyjka, która zyskała szacunek za swoje talenty w kolejnej adaptacji bestselleru telewizyjnego, NORMALNI LUDZIE). Kya ma na sobie coś szeroko otwartego i niewinnego, co uchwyciła i co zauroczyło publiczność, aby zainwestowała w jej historię i los. (Jedynym elementem, który nie pasuje do jej kreacji, nie jest jej wina, ale produkcji. Dla dziewczyny z bagien, żyjącej poza siecią, jej higiena osobista i garderoba były nieskazitelne i idealnie dopasowane. Na pozór mało prawdopodobna możliwość, biorąc pod uwagę jej otoczenie.) Zdecydowanie chciałbym zobaczyć ten film ponownie i mam ochotę kupić książkę w formie audiobooka. Filmowi przyznaję entuzjastyczne 9 (piękny i wzruszający) na 10. [Dramat]

Daisy Edgar-Jones jest naprawdę bardzo dobra w tej adaptacji historii Delii Owens o młodej dziewczynie pozostawionej sama sobie w Ameryce lat 50. Jeden po drugim jej matka, rodzeństwo, a w końcu ojciec ją opuszczają, pozostawiając ją sama sobie. Zaczyna zbierać małże, aby zarobić na życie, i ogólnie społeczność ją odrzuca. Jedynym wyjątkiem jest jej przyjaciel z dzieciństwa „Tate” (również dobry wysiłek Taylora Johna Smitha), ale gdy on wyjeżdża na studia, dziewczyna zaczyna tracić kontakt z lokalnym Don Juanem „Chasem” (Harris Dickinson). Okazuje się, że nie jest to najlepszy wybór dla niej, a gdy zostaje znaleziony martwy na dnie strażnicy pożarnej, staje się głównym podejrzanym. Co teraz następuje, to sąd, który dostarcza retrospekcje z dzieciństwa dziewczyny i jej relacji, podczas gdy „Milton” (David Strathairn) organizuje jej obronę przed przestępstwem, które może nawet nie zostało popełnione! Kinematografia jest przepiękna, oddalenie i intymność jej istnienia są naprawdę dobrze uchwycone; podobnie jak poczucie izolacji od społeczności, która patrzy na nią jako na nic więcej niż żebraczkę. Smith przedstawia uczciwość swojej postaci (bardzo przypominał mi Joea Alwyna) i są tu wzruszające występy Sterlinga Macera Jnr. i Michaela Hyatta jako najbliższych rzeczy, jakie dziewczyna ma do rodziny. Akcent Dickinsona jest wszędzie, ale potrafi przekonać jako dość dwulicowy mężczyzna, który prawdopodobnie zasłużył na swój los - bez względu na to jak to się stało. To interesująca historia, ilustrująca jak niewiele było infrastruktury państwowej (lub ingerencji) w życiu tej młodej dziewczyny i jak to ją umocniło i zagroziło jednocześnie. DEJ dostarcza silny i zróżnicowany występ jako początkowo analfabetka, która była zdeterminowana nie dawać się poniżać, a historia ma wybawienie, które uważałem za bardzo trafne. Fotografia naprawdę korzysta z ekranu kinowego, jeśli masz taką możliwość.

Podzielone zdanie na ten temat. Ogólnie jednak uważam, że moje myśli na ten temat są, tylko nieznacznie, pozytywne. 'Gdzie śpiewają raków' jest nieco za długi i nie jestem przekonany co do zakończenia, mimo to myślę, że wystarczająco mi się to podoba. Aktorstwo jest głównym powodem tego, z Daisy Edgar-Jones wyróżniającą się obok Davida Strathairna. Taylor John Smith i Garret Dillahunt są solidni gdzie indziej. Poza aktorami większość innych elementów jest łatwo zapomniana. Podsumowanie jest dla mnie niepewne. Było jasne, że film ukrywał coś w związku z historią, chociaż sposób, w jaki ostatecznie się to kończy, nie jest dla mnie osobiście najbardziej satysfakcjonujący. To dość prosty film, gdy wszystko jest już powiedziane i zrobione. Jest blisko bycia tym, co uważałbym za niepowodzenie, ale sądzę, że robi wystarczająco dobrze. Ocena 6/10 nie wydaje mi się odpowiadająca, więc jest to 7/10.

Tam, gdzie śpiewają rakietki to filmowa adaptacja powieści o tej samej nazwie autorstwa Delii Owens. Film rozgrywa się na początku lat 50. w fikcyjnym miasteczku Barkley Cove w Północnej Karolinie. Kya Clark (w tej roli Daisy Edgar-Jones) to młoda dziewczyna, która żyje w izolacji po tym, jak została porzucona przez rodzinę. Zaprzyjaźnia się z Tatetem Walkerem (w tej roli Taylor John Smith), lokalnym chłopcem, który pomaga jej nauczyć się czytać i pisać. Kiedy Tatet również ją opuszcza, Kya zaczyna związek z Chase'em Andrewsem (w tej roli Harris Dickinson), złotym chłopcem miasteczka. Kiedy Chase zostaje znaleziony martwy, Kya staje się głównym podejrzanym.

Tam, gdzie śpiewają rakowiska, to jedno z największych zaskoczeń roku - niech niezwykły wynik na rynku służy jako dowód. Historia o przetrwaniu - na wielu poziomach - która radzi sobie z ciężkim traumatem, siłą natury, uprzedzeniami, hipokryzją i wieloma innymi tematami w bogato tematycznie bogatym scenariuszu. Daisy Edgar-Jones kończy swój przełomowy rok kolejnym złożonym występem, który przekonuje widzów, aby zainwestowali w równie złożonego, w pełni rozwiniętego protagonistę w trakcie czasu nieco dotkniętego krótkim okresem podczas drugiego aktu, gdzie traci nieco impetu. Trochę zbyt melodyjny dla mojego gustu i kontrowersyjne odkrycie ostatnich minut na pewno wywoła wiele dyskusji - osobiście prawie niszczy całość. Mimo to polecam!

Chociaż dobrze wykonany i dobrze opowiedziany, to nie jest film, do którego bym wrócił. Tam, gdzie śpiewają rakowiny, to trwająca smutna opowieść o porzuconej młodej kobiecie, która odnajduje swoje przeznaczenie i siłę w izolacji natury. Historia opłakuje nadużycia i osądy, którym protagonistka stawia czoło, gdy prawie każdy związek w jej życiu ją zdradza. Jednak pozostaje pełna nadziei, uprzejma i delikatna po wszystkim. Film to mieszanka biografii, dramatu sądowego i kryminału, i chociaż to może zabrzmieć pełne i aktywne, Tam, gdzie śpiewają rakowiny, to nieśpieszna, powolna opowieść. Zwykle filmy o wolnym tempie nudzą mnie, ale ten na pewno był angażujący. Główna postać jest niezachwiana i silna nawet po tym wszystkim, co przeszła, co sprawia, że historia jest bardziej przekonująca i interesująca. Część tajemnicy filmu prawie ukrywa się w tle aż do ostatnich chwil filmu, skupiając się na podróży Kyi zamiast schodzenia do średniaka. Chociaż zostałem zabrany w intrygującą podróż z Tam, gdzie śpiewają rakowiny, to ostatecznie bardzo posępna opowieść poruszająca się w bardzo melancholijnym tempie.

W latach 60. dziewczyna (Daisy Edgar-Jones) dorasta na wybrzeżu Północnej Karoliny, gdzie jest wyrzutkiem znanym jako „dziewczyna z bagien”. Gdy miejscowy szpaner zostaje znaleziony martwy (Harris Dickinson), społeczność uważa ją za winną. Taylor John Smith gra męskiego przyjaciela, a David Strathairn jej prawnik.

Naprawdę świetny film. Po pierwsze nie zawiera woke propagandy, co jest zaskakująco dobrym znakiem w dzisiejszych czasach. Po drugie film był interesujący i dobrze zrobiony. Bardzo mi się podobało. Dobra robota!

Moim osobistym zdaniem ten film okazał się naprawdę godny uwagi. Mimo że sądzę, że były momenty, w których mógłby być poprawiony, zwłaszcza jeśli chodzi o występ aktorki, ogólnie byłem miło zaskoczony tym, jak dobrze został zrealizowany film „Tam, gdzie śpiewają rakowce”. Niektóre sceny mogły nie mieć takiego wpływu na dużym ekranie, jak bym się spodziewał, ale muszę pochwalić Reese Witherspoon za jej doskonałą pracę jako producentkę. Pomimo komercyjnego sukcesu filmu było niefortunne, że nie otrzymał żadnych wyróżnień w kategoriach nagród. Uważam, że ten film zasługiwał na więcej uznania i zdecydowanie sprawił, że jestem bardziej świadomy innych zasługujących na uwagę filmów, które mogą przejść niezauważone. Z całego serca polecam dać temu filmowi szansę. Rozwój i scenariusz filmu były naprawdę imponujące. Chociaż były drobne wady w budowaniu świata i fabuły, ogólnie osiągnął to, co sobie założył. Zachęcam każdego do obejrzenia tego filmu, ponieważ oferuje on unikalne i interesujące doświadczenie.

Nie mogę opisać, jak lub dlaczego tak głęboko zagłębiłem się w emocje tego filmu. Przenikliwe opowiadanie mistrzowsko splata tematy miłości, wytrwałości i ludzkiej złożoności, trzymając cię zaczarowanego od początku do końca. Jego emocjonalna głębokość jest niezrównana, pozostawiając trwały wpływ, który rezonuje głęboko. Każdy element, od występów po subtelne wykorzystanie muzyki, wydaje się być doskonale dopasowany do filmu.