Szept i mrok The Dark and the Wicked

Byłem podekscytowany, kiedy zobaczyłem najnowszą ofertę Bryana Bertino. "The Strangers" był interesującym klasykiem wprowadzającym maskowanych intruzów do domu w najbardziej niepokojący sposób. "The Monster" okazał się lepszy niż się spodziewałem. Odebrana matka i córka utknęły w swoim samochodzie w lesie, gdzie śledzi je potwór.

Byłem podekscytowany, aby sprawdzić najnowsze dzieło Bryana Bertino, "The Dark and the Wicked." Jego debiut, "The Strangers," był natychmiastową klasiką, wprowadzającą maskowanych intruzów domowych w najbardziej niepokojący sposób. Jego kontynuacja, "The Monster," była dobrze wykonana, gdy odcudzona matka i córka utknęły w swoim samochodzie w lesie, ścigane przez potwora. Ostatecznie było to rozczarowanie, ponieważ nie było niczego, co łączyłoby odmienne, przerażające wydarzenia z fabułą.

Najstraszniejszy nowy film, jaki widziałem w 2020 roku, 'The Dark and the Wicked', jest dobrze wykonany, nastrojowo sugestywny i najlepiej oglądać przez palce.

Pokochałem się tą recenzją. Zacznijmy od plakatu. Spodziewałem się jakichś czerwonych wibracji jak z "Złego martwego", ale okazało się, że ma _ciemny odcień sepia_, który działa. Dawno nie byłem zaskoczony i przerażony filmem grozy. Dźwięk i muzyka są skuteczne. Mam na myśli, że ten horror budowany jest przez ten dźwięk. Nie jak przerażająca orkiestra, ale chaotyczny chromatyczny dźwięk. _Piękny i przerażający._ Moja interpretacja jest taka, że powinniśmy nauczyć się puścić naszych bliskich. Kiedy ksiądz powiedział: "diabeł jest już tutaj", tak, jest tam, bo wciąż trzymasz się swoich bliskich. Puścić nie oznacza zaprzeczać, ale akceptować. Puścić to mniej się bać i więcej kochać. Przepraszam, jeśli uważasz to za zbyt analizowane.