Pulp Fiction Pulp Fiction

Śmietanka biznesowych thrillerów kryminalnych

Szalony film! Jeden z najlepszych (jeśli nie najlepszy) filmów Tarantino!

Ving Rhames ("Wallace") to boss, który dostarcza luźne szablony dla kilku splatających się opowieści, które są zabawne, dziwaczne i czasami po prostu niebezpieczne, zanim dojdziemy do pewnego rodzaju porozumienia na zakończenie. "Winnfield" (Samuel L. Jackson) i "Vincent Vega" (John Travolta) to eleganccy egzekutorzy, wysłani, aby odzyskać skradzioną walizkę. Ich sposób może być precyzyjny, ale wykonanie zadań jest zazwyczaj bardziej celne, zdecydowanie chaotyczne - i często wymagające specjalistycznych usług sprzątania "Pan Wolf" (Harvey Keitel). "Vega" jest również zobowiązany przez swojego szefa do opieki nad jego żoną, kochającą kokainę "Mia" (Uma Thurman), co flirtuje także z tańcem i katastrofą. Tymczasem, starszy bokser "Butch" (Bruce Willis) ma pomóc szefowi, wykonując wcześniejszy skok w walce. Zamiast tego udaje mu się zabić swojego przeciwnika! Wkrótce jest zdecydowany na ucieczkę z miasta, przynajmniej próbuje, zanim on i "Wallace" nie staną się zabawkami interesujących postaci, które trzymają swojego skórzanego gimp zamkniętego w pudełku... Naprawdę trudno jest zrozumieć narrację na piśmie. Płynie naprawdę dobrze, ale z różnymi prędkościami i w kilku różnych kierunkach jednocześnie. Opowieści są brutalne, ale podane w sposób prawie żartobliwy. Taniec między "Mia" i "Vegą" stał się legendą kina; jest tam wiele chemii - zwłaszcza między Travoltą a w formie Jacksona, który naprawdę dostarcza swoje biblijne wersety z purytanistycznym - i zabójczym - zapałem; Willis jest tutaj tak dobry jak kiedykolwiek, i nie można nie współczuć biednemu "Pumpkinowi" (Tim Roth) i jego koledze "Honey Bunny" (Amanda Plummer), których zwyczaj popełniania drobnych kradzieży, kiedy zdadzą sobie sprawę, że nikt nigdy nie myśli o napadnięciu restauracji, wszystko idzie nie tak. Dialog jest sprytnie ukierunkowany, z humorem i treścią, ale także oszczędnie używany, gdy pierwszorzędna ścieżka dźwiękowa pozwala wszystkim złapać oddech. Sam Tarantino pojawia się pod koniec, gdy wszyscy dostają swoje zasłużone. To elegancki i ostry kawałek enigmatycznego i przyjemnego kina, dobrze trzymany przez kreatywnego i wizjonerskiego reżysera, który potrafi wydobyć to najlepsze z obsady, która wie, jak zabawić!

Tarantino jest najbardziej przereklamowanym reżyserem naszych czasów, wszystkie jego filmy są głupie, ale ludzie mówią, że są arcydziełami, być może są, ale nie dla właściwego powodu, jedyną dobrą rzeczą w Tarantino jest to, że nie boi się zemsty dla dobra swoich postaci.