Paryż, Teksas Paris, Texas

Harry Dean Stanton jest świetny w roli dotkniętego amnezją "Travisa". Pojawia się w klinice w Teksasie w pasiastym garniturze, ale z niewielkimi wspomnieniami na trochę zuchwałego lekarza, który pomaga mu po odwodnieniu na pustyni, aby mu pomóc się zidentyfikować. Mały kawałek papieru w jego portfelu pozwala mu to zrobić, a wkrótce pojawia się "Walt" (Dean Stockwell), aby spróbować odzyskać swojego dawno utraconego brata do jego domu w Los Angeles. W miarę jak historia stopniowo się rozwija, odkrywamy, że "Travis" ma syna, który mieszka z "Waltem", ale nie jesteśmy pewni, co doprowadziło go do jego obecnego, roztargnionego stanu. Niechętni do lotu, obaj wyruszają w długą podróż powrotną, aby się wzajemnie poznać i powoli odbudować zaufanie, zanim ponownie zostanie przedstawiony synowi (Hunter Carson), którego nie widział od czterech lat i który potrzebuje kilku odpowiedzi. Ostatnia półgodzina pięknie łączy wątki, trochę wygodnie, pozwalając na kilka krótkich wystąpień od Nastassja Kinski, co przynosi historię "Travisa" i jego traumę do pełnego koła. Szczerze mówiąc, uważam, że rzeczywista fabuła jest dość słaba, w rzeczywistości historia nie jest zbyt ciekawa - to występ od HDS jest mierzony i angażujący. Jego wadliwa postać stopniowo wychodzi z własnej skorupy, wydaje się, że uczy się o sobie prawie w tym samym tempie co my - co sprawia, że film jest przekonujący przez większość czasu. To historia, która potrzebuje czasu, a oglądając ją, zauważyłem, że zajęło mi chwilę, zanim odpowiednio się w nią wczułem. To nie jest nudny film ani powolne oglądanie - to subtelne, czasem zabawne, poszukiwanie tożsamości - ach, i pole w Paryżu, Teksas!

Film pełen zalet, ale nie spodoba się ogółowi społeczeństwa.

Odkryłem Paris, Texas dzięki zestawieniu Top 250 Filmów z Największą Liczbą Fanów na Letterboxd, wcześniej o nim nie słyszałem. Ocena 8,1 na IMDB przykuła moją uwagę, więc postanowiłem dać temu uznawanemu filmowi szansę. Początek filmu był naprawdę intrygujący. Całkowite milczenie Travisa w otwierającej akcie było fascynujące - Harry Dean Stanton przekonująco odgrywa kogoś, kto został emocjonalnie wyczerpany przez cztery lata izolacji. Jego bez wyrazowa twarz doskonale oddaje ten stan wstrząśnięcia. Szczególnie zwróciłem uwagę na wczesne sceny domowe, jak na przykład, kiedy Travis zaczyna polerować buty u brata, a pojawiły się subtelne napięcia, gdy żona Walta wydawała się być trochę zbyt zalotna wobec niego. Myślałem, że z tej dynamiki może wyniknąć coś przekonującego. Kinematografia zasługuje na pochwałę - oglądanie tych krajobrazów amerykańskiego Południowo-Zachodniego w jakości Blu-ray było naprawdę piękne. Wizualizacje naprawdę się wyróżniają, a ścieżka dźwiękowa na gitarze Ry Coodera skutecznie tworzy tę południowo-zachodnią atmosferę swoim brzęczącym, atmosferycznym dźwiękiem.