Nosferatu. Symfonia grozy Nosferatu, eine Symphonie des Grauens

Zabiłem jednego z twoich ludzi, Murnau? Nie mogę sobie przypomnieć. Ostateczna ocena: ★★★½ - Bardzo mi się to podobało. Gorąco polecam poświęcić temu swój czas.

Jeśli kiedykolwiek moglibyście przenieść waszą wyobraźnię do filmu podczas czytania Drakuli Brama Stokera, oczekiwałbym, że mielibyście problem z czymś bardziej żywym niż ten film. Najbardziej uderzający jest wspaniały detal, gdy biedny stary agent nieruchomości Hutter zostaje wysłany do domu hrabiego Orloka w celu negocjacji nabycia odizolowanego domu dla niego. Gdy przybywa do zamku, jesteśmy pochłonięci upiornością i złością, gdy staje się jasne, że Orlok jest uosobieniem zła. Nasza historia podąża za podróżami hrabiego od jego zamku do jego nowego domu - szerząc zarazę i spustoszenie, aż przychodzi do miasta zamieszkanego przez Ellen (wspaniale wrażliwa, a jednocześnie silna Greta Schröder) - żonę agenta nieruchomości, która depcze im po piętach. Ellen ma przeczucie, jak zabić swego wroga, ale to wymagałoby ostatecznej ofiary. Mam kilka drobnych zastrzeżeń - międzytytuły w gotyckim skrypcie są często bardzo trudne do odczytania i to przerywa narrację; montaż jest czasami zbyt brutalny, a muzyka jest przytłaczająca - nawet w bardziej radosnych lub optymistycznych scenach, wydaje się być zbyt przytłaczająca niż jest to konieczne, ale to drobnostki w porównaniu z piękną fotografią. Schreck jest wspaniały w roli tytułowej, emanuje grozą i złośliwością, Gustav von Wangenheim (Hutter) przekazuje poczucie desperacji i terroru w naprawdę sugestywny sposób i to wszystko sumuje się w napięty film grozy, którego nie zobaczycie w żadnym następnym traktowaniu tej historii.