12 małp Twelve Monkeys

Naprawdę dobry thriller sci-fi z wspaniałymi występami Bruce'a Willisa, Madeline Stowe i Brada Pitta. Naprawdę dobrze wykonane przez reżysera Terry'ego Gilliama, który ma świetne tempo przez dwie godziny trwania. **4.0/5**

W 2035 roku ocalali żyją pod ziemią po wybuchu wirusowej epidemii, która wykończyła większość ludności. Więzień (Bruce Willis) zostaje odesłany w czasie, aby zdobyć pierwotny wirus, dzięki któremu naukowcy znajdą lekarstwo. Madeleine Stowe, Brad Pitt, Christopher Plummer i David Morse odgrywają kluczowe role.

Doskonały film science fiction, który zasługuje na naszą uwagę. Naprawdę nie wiedziałem, czego się spodziewać, kiedy ten film był niedawno w telewizji, ale byłem naprawdę przyklejony do ekranu aż do końca dzięki naprawdę absorbującej historii i kolekcji świetnych aktorów, którzy wykonali świetną pracę. Film zaczyna nas zanurzać w głęboko dystopijnym świecie, gdzie ludzkość została prawie wymordowana przez pandemię. Technicznie film jest nieskazitelny. Gilliam sprytnie korzysta z planów i kostiumów i tworzy naprawdę dziwną, dziwaczną przyszłość. Szczególnie podobała mi się kinematografia i sposób, w jaki reżyser pracuje nad ujęciami, tak aby wszystko było jeszcze bardziej surrealistyczne i dziwne. Film ma także bardzo skuteczną ścieżkę dźwiękową.

Bruce Willis jest tutaj na szczycie swojej gry, gdy jego postać "Cole" zostaje wysłana w czasie, aby dowiedzieć się, jak świat stracił wirusa, który niemalże zniszczył ludzkość. Obiecano mu wczesne zwolnienie z długoterminowego więzienia, jeśli będzie w stanie zdobyć wystarczająco informacji i wrócić żywy, aby móc je podzielić! Problem w tym, że zostaje wysłany trochę za wcześnie i jego zapowiedź nieszczęścia prowadzi go jedynie do umieszczenia w oddziale psychiatrycznym pod opieką naukowca „Railly” (Madeleine Stowe) i przyjaciół z szalonym „Goinesem” (Brad Pitt), który może być przydatny w spełnieniu ich zadania. „Railly” niechętnie nie zgłasza się, aby mu pomóc, ale szybko ona i „Cole” trafiają na grupę nazwaną „Armia Dwunastu Małp”, wierząc, że mogą posiadać pewne wskazówki do tego człowieczego nieszczęścia czekającego. To film Terry'ego Gilliama, więc fabuła nigdy nie będzie trzymać się tylko jednej wymiaru. W związku z tym „Cole” zaczyna tracić kontakt z rzeczywistością - halucynuje, słyszy głosy i ogólnie zaczyna zastanawiać się, czy nie zwariował. Może to efekt podróży w czasie? Może coś bardziej złowrogiego jest w grze? Willis i Stowe są w dobrej formie, ale w rzeczywistości to właśnie Pitt gra rolę szalonego „Goinesa” bardziej pamiętnie. Wiesz po prostu, że jego postać ma więcej niż tylko wahadłowo niepoczytalnego człowieka przedstawionego w szpitalu, a w miarę rozwoju przygody te trzy postacie prezentują nam szybko rozwijającą się historię, która miesza przyszłość z przeszłością i posypuje całą rzecz pytaniami o moralność weterynarii, eksperymentów naukowych i nieograniczonego postępu technologicznego. Dlaczego ktoś chciałby w ogóle stworzyć tak potężny i nieodwracalny wirus? Oto pytanie.