Trainspotting Trainspotting

Po 25 latach to wysiłek Danny'ego Boylea nie stracił nic ze swojej autentyczności, surowości i siły. Akcja toczy się w Edynburgu w połowie lat 90. i śledzi czyny różnych przyjaciół, których jedynymi celami w życiu są przetrwać, być może się ożenić i żyć każdy dzień tak, jak przyjdzie... "Begbie" jest ich psychopatycznie naładowanym przywódcą, który nie zawaha się rozbić komuś szklanki w twarz; "Spud" i "Sick Boy" tylko pełzają z jednego dnia do drugiego szukając dawki; "Tommy" przynajmniej stara się żyć z jakąś normą - ma stałą dziewczynę "Dianę" i w końcu Ewan McGregor ("Renton"), który wraz ze swoimi świeckimi i w swoim sposobie kochającymi rodzicami może zobaczyć sposób na ucieczkę z tego nieustannego nieszczęścia... To, co pomaga temu wyróżnić się, to fakt, że reżyser Boyle nie przegapi okazji, aby przedstawić marną nędzę, w której ci ludzie żyją. Jest to graficzne, brutalne, przygnębiające z pewnością, ale także zabawne i niezwykle ludzkie - wiele sytuacji wywołuje pewien poczucie "tam, gdzie był Bóg" i szarpie za serce, jednocześnie sprawiając, że skulisz się i grymasz ze wstrętu lub czasami nawet ze strachu. Występy aktorów są nieodróżnialnie dobre - szczególnie Bremner i JLM, których role nie są tak istotne jak postacie panów Carlyle'a i McGregora, ale dodają głębi i bogactwa do tego, co mogłoby się inaczej okazać raczej przygnębiającą opowieścią o beznadziejności i pustce. Tym razem nadużywanie (bo tak jest) dobrych starych angielskich przekleństw nie wydaje się jedynie rekompensować braku umiejętności pisania scenariusza; tu język i przemoc dodają znacząco do wiarygodności całej historii - jest to okropne, ale jednocześnie fascynujące i wartowatch and watch again. Ponownie działa dobrze na dużym ekranie, chociaż kinematografia nie wymaga niczego, co prezentowałoby skalę czy wielkość, a ścieżka dźwiękowa dodaje pyszną dawkę nostalgia. Nie dla serc słabych, ale - moim zdaniem - najlepsza praca ze wszystkich zainteresowanych, która bardzo dobrze się broni w czasie.

Nie jest to najbardziej wciągający film, ale 'Trainspotting' ma wiele do powiedzenia - i naprawdę to bardzo dobrze odzwierciedla! Szczególnie mocne występy aktorskie prezentują Ewan McGregor, Ewen Bremner i Robert Carlyle. Nie podobało mi się oglądanie tej grupy postaci, ponieważ są bardzo nieprzyjemne. Oczywiście, to jest celowe, więc to zasługa aktorów i twórców, jak przekonujące to wszystko jest. Humor jest słabszy, niż się spodziewałem, być może z powodu przerażeń fabuły, które są w centrum uwagi. Ich walki są pokazane w bardzo ciężki sposób, aż do tego stopnia, że czułem się nieswojo patrząc na nich. Po obejrzeniu filmu mam wrażenie, że czegoś mi brakuje, aby móc go bardziej docenić, ten uczucie nie chce odejść. To jest prawdopodobnie jedyny negatywny aspekt realizmu, gdy tak bardzo koncentrujesz się na nim, tracisz inne elementy do cieszenia się filmem; przynajmniej dla mnie. Fajnie było zobaczyć to na dużym ekranie, myślę, że to pierwszy film, który obejrzałem w kinie, a nie jest to współczesna premiera. Widocznie wcześniej tego nie widziałem, więc pomyślałem, dlaczego by go teraz nie zobaczyć! Teraz czas na kontynuację (chociaż już tylko w domu na DVD!😁).