Frankenweenie Frankenweenie

Frankenweenie to solidny film grozy z animacją stop-motion od Disneya. Interesująca fabuła, wraz z odpowiednią obsadą i nietypową animacją. Jest również czarno-biały, co wcale nie przeszkadza - w dziwny sposób zapomniałem, że jest cz-b.

Tym razem to jest historia Frankensteina, która dostała obróbkę w stylu Tima Burtona, dostarczając nam hybrydę „Edwarda Nożycoręki“ (1990) i Karloffa „Frankensteina“ (1935) z małym pieskiem w tle. To właśnie ten pies zostaje potrącony przez samochód, gdy przynosi basebalową piłkę, zaskakująco, z parku swojemu młodemu panu „Victorowi”. Zrozpaczony, młody, myślący naukowo chłopiec knuje przebiegły plan wykorzystując okienne okna na strychu, kilka zabawkowych koni morskich i mnóstwo błyskawic, aby przywrócić do życia „Sparky'ego”. Co teraz następuje, to całkiem zabawna seria ucieczek, gdy młody człowiek wskrzesza swojego przyjaciela i stara się zachować to w tajemnicy przed kolegami ze szkoły przed zbliżającym się kiermaszem naukowym, który powoduje, że jego przyjaciele starają się naśladować jego umiejętności i tworzą monstrualny chaos w drodze. Monochromatyczna animacja stop-motion (szczególnie ich oczy!) i typowo zabawna ścieżka dźwiękowa od Danny'ego Elfmana tworzą efektywną komediowo-horrorową zabawę i trudno nie zaangażować się w ożywionego szczeniaka z patchworku. Ich dość groźny nauczyciel nauk „Rzykruski” przypomniał mi również Christophera Lee. To szybko tempowany i wciągający opowieść z delikatną moralnością - miłość, lojalność, przyjaźń wszystko mocno obecne w narracji, która w pewien sposób ilustruje, jak ludzie potrafią się przywiązywać do swoich zwierząt domowych. Dobra zabawa, ten film.