Łowca snów Dreamcatcher

Nie zasługuje na całą tę nienawiść... Grupa przyjaciół z długą historią staje do walki z inwazyjną siłą obcych, korzystając ze swoich specjalnych darów i talentów, aby spróbować ocalić świat. Pewnie to nie jest najlepsza adaptacja Stephena Kinga, ale jest daleka od najgorszej. Dość kiepskie aktorstwo, kiepskie efekty specjalne i mnóstwo klasycznych motywów Stephena Kinga nie przeszkadzają temu filmowi w byciu lekką zabawą, o ile nie oczekujesz dzieła sztuki. Damien Lewis wyróżnia się, zwłaszcza gdy wciela się w osobowość pana Graya, a reszta obsady radzi sobie wystarczająco dobrze, z niewielkim lenistwem ze strony Toma Sizemorea i Morgana Freemana. Trudno jednak nie zauważyć patronizującego i lekko obraźliwego przedstawienia idiot savant Dudditsa, a zakończenie jest kompletnie głupie. Ale jeśli masz kilka wolnych godzin, są gorsze sposoby na ich spędzenie.

To wszystko, co mam do powiedzenia...

W porównaniu z książką, no tak, śmierdzi... ale to naprawdę tylko dlatego, że gdzieś się zgubiła w tłumaczeniu z prozy na ekran. Weź to tak, jak to jest, weź to jako film i nie jest aż takie złe, problem polega na tym, że gdy zostawisz książkę za sobą, masz stary film grozy typu B, który próbuje się sprzedać w erze, gdzie filmy grozy typu B potrzebują efektów specjalnych jak nowoczesne filmy o superbohaterach i podstawowy wątek z powieści Dicka i Jane. I w wielu aspektach jest po prostu za drogie. Wygląda jak klasyczny film grozy z Drive-In, ale wygląda jak hit kinowy. Zredukuj budżet o kilka milionów i zrób z niego film na wideo, a już miałby kultowy status... pomimo ludzi, którzy faktycznie czytali materiał źródłowy. Aktorstwo jest dobre, efekty specjalne są zbyt dobre, sceneria jest fajna, ale fabuła trochę boli, a fakt, że Duddits jest upośledzony intelektualnie, nieuchronnie odstraszy więcej niż kilku widzów. Naprawdę jednak, masz świetny film typu B z Drive-In, który jakoś dostał realny budżet do pracy. I mogłoby być znacznie gorzej w tym poście Nowego Hollywoodu.