Kumple Bros

Bros to szczera, autentyczna i niesamowicie zabawna dawka świeżego powietrza. Inteligentna komedia satyryczna wywołuje głośne śmiechy przez cały czas trwania filmu, nie pozwalając widzom stracić uśmiechu na twarzy.

Jako mężczyzna, który ma zwykle problemy z romcomami, byłem dość zdenerwowany. Jednakże ta komedia unika niektórym (choć nie wszystkim) stereotypom homoseksualnym i prezentuje nam naprawdę dość zabawną historię miłosną o dwóch czterdziestolatkach, którzy spotykają się w klubie nocnym. Jeden z nich, „Bobby” (Billy Eichner), to zwykły wyglądający, gadatliwy podcaster i aktywista, który stara się zdobyć pieniądze potrzebne na Amerykańskie Narodowe Muzeum LGBTQ+. Drugi to „Aaron” (Luke Macfarlane) - prawnik, który spędza sporo czasu na cross-fit. Na pierwszy rzut oka nie wydają się być najbardziej naturalnymi partnerami, ale seria krótkich spotkań w ich noc otwarcia w połączeniu z dość dużą dawką sarkazmu i pocałunkiem ustawia ton na to, co dzieje się potem. Na pewno każdy z subskrypcją Dekkoo widział ten format wcześniej - i często, i ta komedia nie różni się zbyt wiele od tego. To, co jednak sprawia, że jest inny, to postacie o znacznie większej głębi. Ich relacja nigdy nie będzie prosta i chociaż czasem dostarczana za pomocą irytująco gniewnych monologów, postać „Bobby’ego” stawia dość głębokie i dobrze uzasadnione argumenty o ograniczeniach, jakie historia nałożyła na osoby o różnych orientacjach seksualnych na przestrzeni lat. Eichner jest skuteczny jako człowiek, który używa swojego ostry i dowcipny język, aby udowodnić, że najlepszą formą obrony jest atak, Macfarlane okazuje się być o wiele więcej niż mężczyzna z mięśniami, a scenariusz od pierwszego scenarzysty i reżysera Nicholasa Stollera jasno pokazuje, że obaj mężczyźni mają swój wkład w tę konkretną grę. Doświadczenie jasno poinformowało i napędziło ten proces twórczy. Może być trochę chybione, zwłaszcza w trzeciej kwarcie, kiedy wszystko staje się trochę wymuszone, ale zakończenie to rekompensuje - przynajmniej dla czystego sentymentalnego momentu serenady - i całkiem mi się to podobało. Na pewno nie potrzebuje projekcji kinowej, ale jest zabawnie prowokacyjny czasami. Slide BBFC na początku ostrzegał przed „mocnym seksem”. Wyraźnie nigdy nie widzieli „Theo and Hugo” (2016), ponieważ nie ma tu nic wizualnego, co mogłoby ewentualnie obrazić; nawet język jest stosunkowo łagodny.

Będę szczery, nie jestem gejem i tego filmu nie widziałem. Ale nie dlatego, że jestem heteroseksualny, że go nie widziałem, nie dlatego, że Rom-Coms to coś, co mnie na początku interesuje, a Gay Rom-Coms interesują mnie jeszcze mniej niż proste Rom-Coms. Nie obejrzałem tego, bo nie chciałem kolejnej wykładni i nie chciałem wspierać kolejnej wykładni. I na absolutne niczyje zdziwienie, dostaliśmy nieuchronną wykładnię, znowu powiedziano nam, jak absolutnie złymi są wszyscy prości biali mężczyźni, ponieważ są prosto biali i mężczyźni, zamiast być inną rasą, kobietą lub gejem. Wskazówka dla Hollywoodu, jeśli chcesz robić filmy, które ludzie zapłacą za zobaczenie, nie rób filmów, na które ludzie spojrzą i pomyślą: „To będzie mi ciągle krzyczeć, jak zły jestem,“ a potem krzycz im ciągle, że go nie oglądają. W tej chwili wszystko „gejowskie” powinno być strefą zakazu, nie dlatego, że prości ludzie i biali ludzie są źli… ale dlatego, że przychodzi z gwarancją, że obrazi publiczność, a potem twórcy obrażą publiczność.

Nie spodziewałem się wiele od współautora i reżysera Nicholasa Stollera „Bros“, filmu określanego jako pierwsza mainstreamowa gejowska komedia romantyczna. W niewłaściwych rękach film o tak ambitnych celach mógłby wydawać się przesadą w kwestii politycznej poprawności lub ćwiczeniem wymuszonej reprezentacji. Na szczęście projekt nie jest tym ani tym, i znacząco przyczynia się do dalszej normalizacji homoseksualnych związków na ekranie.