Elvis Elvis

Elvis prezentuje wspaniałe, elektryzujące, ikoniczne występy od Austina Butlera, które zasłużenie zagwarantują mu wszystkie nagrody roku. Niestety, aktor nie jest w stanie przezwyciężyć licznych problemów technicznych, oprócz ogromnego błędnego obsadzenia Toma Hanksa i formułowego narracyjnego biograficznego musicalu. Styl Baz Luhrmanna teoretycznie pasuje do żywej aury legendarnego piosenkarza, a intencja reżysera jest jasna. Niemniej jednak frenetyczny, chaotyczny montaż i nieustanne ruchy kamery raczej wydają się bałaganiarskie, dezorientujące, wywołujące ból głowy atmosfera zamiast elementów, które podnoszą ogólny poziom. Niepotrzebnie rozbudowane nie pomaga. Miałem nadzieję na zaskoczenie, ale muszę przyznać, że nie jestem największym fanem Elvisa/Luhrmanna.

Film zniszczył karierę Elvisa Presleya. W latach 60., gdy The Beatles i Rolling Stones przemierzali Amerykę, został złapany w pułapkę: wystąpił w ponad 20 głupich projektach filmowych. To spowodowało, że rewolucja rock'n'rollowa, w której centralną postacią był Elvis, przeszła obok niego. Ironicznie, ten i inne historie zostały zekranizowane w zeszłym miesiącu w filmie biograficznym „Elvis“. Obraz wyreżyserował Baz Lurhmann (znanego z filmów „Moulin Rouge!“ i „Wielki Gatsby“) i główną rolę zagrał nowicjusz Austin Butler jako nasz ulubiony więzienny rockman. Obraz obejmuje całą karierę Presleya, ale z naciskiem na patologiczny związek z jego menedżerem „Colonel“ Tomem Parkerem, w którego rolę wcielił się Tom Hanks.

Dobre momenty, ale zdecydowanie za długo. Spektakularny występ Austina Butlera, bajeczne kostiumy i scenografia zostały przytłoczone zbyt długim czasem trwania i zbliżającą się zagładą skoncentrowaną na krzywym menedżerze Elvisa.

ELVIS (2022) ma momenty genialności, ale Baz Luhrmannska nadmierna edycja powoduje, że muzyce brakuje przestrzeni do oddychania. A złoty członek Toma Hanksa to... coś.