Mank Mank

Zamiast wybuchu kinetycznej energii, 'Mank' jest przemyślanym, skrupulatnym, subtelny i w końcu wściekłym filmem, który nadal rośnie w twojej głowie godzinę po jego obejrzeniu. Nawet po dwóch seansach, nadal słyszę, jak moje myśli rozważają każdą sekundę, moje serce cicho bije, gdy rozważam jego poszczególne momenty geniuszu. To nie jest nostalgiczna elegia dla wielkiego filmu czy wielkiego artysty, ale potępiający portret tego, jak systemy władzy mogą być nadużywane, i jak dobrzy ludzie znajdują się w to zamieszani. Mówi drapieżnie do naszego współczesnego świata i przypomina nam o ważnej roli sztuki w funkcjonującym społeczeństwie. W tym sensie 'Mank' nie jest filmem o kinematografii; to film, który pyta, jaki jest sens samej kinematografii. To potężne, buntownicze pytanie, które postawił tylko reżyser tak utalentowany jak David Fincher, i z wyobraźnią, aby znaleźć odpowiedź. W procesie może właśnie dostarczyć najlepszy film roku.

Ten ostatni tydzień był jednym z najbardziej wymagających, jakie miałem od początku tego projektu. Nie tylko ze względu na liczbę filmów Davida Finchera (Siedem, Klub walców, Zodiak, Sieć społeczna, Zaginione dziewczyny), które (ponownie) obejrzałem w przygotowaniu do Mank (oraz Obywatel Kane), ale także dlatego, że nie są to właśnie filmy, o które zwykle recenzuję tak szybko. Ponieważ Zodiak był jedynym nowym filmem z tej grupy, udało mi się zaskoczyć sam siebie i przejść przez proces pisania, faktycznie udało mi się dostarczyć każdy artykuł codziennie, tak jak to idealizowałem. Wreszcie nadeszła pora na jedno z największych wabików Netflixa na nadchodzący sezon nagród, więc wczoraj wieczorem obejrzałem najnowszy film Finchera.

Fascynujący rzut oka na to, co rzekomo było w <em>'Obywatel Kane'</em>. <em>'Mank'</em>, biografia scenarzysty Hermana J. Mankiewicza, to bardzo dobre oglądanie. Dzieje się dużo i jest to całkiem interesujące do zobaczenia, choć trzeba byłoby widzieć film z 1941 roku. Podoba mi się, że zrobili to w formacie nieliniowym i w czarno-białym, à la w '41. Gratulacje dla obsady. Gary Oldman (Herman) imponuje, miałem wrażenie, że przesadza - podobnie jak Amanda Seyfried (Marion) - trochę w niektórych momentach, ale przeważnie jest (i ona) świetna. Arliss Howard (Mayer), Lily Collins (Rita) i kilku innych również są przyjemni do oglądania.

Kolejność wydarzeń była powodem do powtórnego obejrzenia filmu. Nie ma znaczenia, czy śledzisz historię Hollywoodu, poczujesz się zmęczony i znudzony.