Monachium Munich

Kolejny duży budżetowy film Spielberga, tym razem thriller oparty na autentycznych wydarzeniach. Film był napięty i rozrywkowy, z obsadą, którą trzeba docenić.

Początek tego filmu przedstawia amerykańskie wiadomości dotyczące okrucieństwa podczas olimpiady w Monachium, które zakończyło się zamordowaniem jedenaściu osób przez palestyńską grupę "Czarny Wrzesień". Izraelski rząd staje przed trudnym zadaniem wyśledzenia odpowiedzialnych. Postanawiają zatrudnić pięciu niezależnych ludzi, aby wykonali tę pracę. Grupą kieruje Avner, a nadzoruje ją Efraim na odpowiednio dużej odległości. Co następuje, to historia tych mężczyzn, którzy przy pomocy Louisa wykorzystują swoje znaczne zasoby finansowe do zdobycia informacji o sprawcach i realizacji swojej misji. To nie jest zadanie o sprawiedliwość, to zwykła zemsta. Nie ma potrzeby, aby wrogowie zostali schwytani żywi, chociaż starają się ograniczyć straty - zwłaszcza że praktycznie żadne z ich działań nie odbywa się na izraelskiej ziemi. Kiedy jedna z ich operacji spektakularnie zawodzi, zaczynają podejrzewać, że również inni nikczemni ludzie wykorzystują ich do załatwienia pewnych spraw. Podstawowa historia opowiada o zemście, o odwecie i chociaż początkowo miałem pewne współczucie dla tego celu, stwierdziłem, że maruderstwo tych mężczyzn z samozwańczym usprawiedliwieniem dla swojego mordowania staje się mało uzasadnione. Aktor Bana naprawdę nie potrafi się przeforsować - ani jego postać - aby upersonalnić to, co się dzieje, a chociaż Rush robi wrażenie, gdy jest na ekranie, reszta obsady wnosi mało entuzjazmu do tego, co postrzegałem jako coraz bardziej nie do obrony kierunek działań, który tylko pogorszy sytuację i zasieje więcej nasion odwetu. Trzeba przyznać, że Steven Spielberg przedstawił ten film w taki sposób, który zaprasza do komentarza i krytyki. Nie tylko o losowych okrucieństwach, od których zaczynamy, ale o bezcelowości angażowania się w cykl wzajemnego przemocy. Michael Lonsdale jako na pozór raczej niewinny Papa prowadzący życie pokoju i rodziny na wsi we Francji dobrze ilustruje, że w tego rodzaju konfliktach rzadko kiedy są zwycięzcy - a ci, którzy są, rzadko mają zaangażowanie poza wewnętrznym zyskiem. Amalric radzi sobie całkiem dobrze w takich nieco zgniłych rolach, ale w innych aspektach byłem rozczarowany całością, dość długim, rzeczą.