Titanic Titanic

Piękna Romans - Nieograniczona Tragedia. Stało się to trochę popularne kopanie Titanica, filmu i jego osiągnięć. To jakby miłość, którą zdobył po premierze i ogromne fale, które wywołał w historii kina, nigdy się nie stały, albo jak niektórzy chcą, żebyś w to nie wierzył. Mogę ci teraz powiedzieć, że wielu moich macho kumpli prywatnie, pod wpływem alkoholu, przyzna, że darzy sympatią ten film, ale społecznie w otoczeniu? Ani trochę! Nie mam takich problemów z przyznaniem się do miłości do filmu, kocham go teraz tak samo, gdy zbliżam się do 50 lat, jak to robiłem, kiedy siedziałem tam z wrażeniem w kinie w 1997 roku. Skaczę - skaczesz. Titanic jest daleki od doskonałości, gdzie nawet teraz, z postępami technologii, efekty po ponad 15 latach wyglądają nieco przestarzałe. Prawdą jest również, że poza Rose i Jackiem charakteryzacje są ubogie. Ale to jest historia Rose i Jacka, w pełni rozwinięta przez godzinę i pół, a potem osadzona przez straszną tragedię, która rozgrywa się przez kolejną godzinę i pół. Połączenie z teraźniejszością jest doskonale skonstruowane przez Jamesa Camerona - poszukiwanie diamentu - prawdziwe nagranie wraku Titanica - i flashback opowiadający historię przez uroczą Glorię Stuart jako starą Rose, a zatonięcie statku i jego następstwa są oszałamiające i łamiące serce w równym stopniu. Nigdy nie puść. Tak wiele scen i dialogów pozostaje w pamięci na zawsze. Kapela gra dalej, kapitan oczekuje na swoje przeznaczenie, matka uspokaja swoje dzieci, aby zasnęły, zanim morze je zabierze, stary chłopiec pije swoje brandy, gdy woda napływa, albo po prostu Jack i Rose, skrajności w społecznej strukturze klas, kochają się, tworzą sztukę albo po prostu wyznają, że nigdy nie puścą. To sprawia, że Titanic jest wspaniałym dziełem kina, gdzie piękno i tragedia łączą się, tworząc coś na zawsze niezapomnianego. Film, który zasługiwał na wszystkie pochwały i kasę, która kiedyś dźwięczała. 9/10

Umieszczony wokół nieszczęśliwego pierwszego rejsu RMS Titanic, ten film jest w zasadzie podzielony na dwie części. Pierwsza, słabsza, skupia się na młodym „Dawsonie” (Leonardo DiCaprio), który wygrywa bilet trzeciej klasy do Nowego Jorku na parowiec, który właśnie ma odjechać. Tymczasem bogata, ale nieszczęśliwa „Rose” (Kate Winslet) przebywa w luksusowych kabinach ze swoim zimnym i nieczułym narzeczonym „Hockleyem” (Billy Zane) oraz jej równie nieprzyjemną, zazdrosną matką „Ruth” (Frances Fisher). Rozpaczliwie nieszczęśliwa „Rose” rozważa skok z dziobu statku, ale na szczęście uroczy młody „Dawson” jest na miejscu, aby ją powstrzymać, i tak zaczyna się ich przyjaźń, która wzbudza wiele zmartwień wśród jej towarzyszy z elity społecznej. Ta przyjaźń kulminuje w tym, że robi dla niej dość prowokacyjny rysunek, co jest kroplą przepełniającą czarę dla jej chłopaka i jego egzekutora „Lovejoya” (David Warner). Wszystko wygląda złowrogo dla obojga, aż - rozpoczyna się druga część. Statek, pędzący szybko pod dowództwem kapitana Smitha Bernarda, zderza się z podwodną częścią góry lodowej i teraz historia przejmuje kontrolę. James Cameron oferuje nam czysto spekulatywne konto tego, co mogło się zdarzyć, gdy na początku z początku nieufna załoga zaczyna zdawać sobie sprawę, że może nie tylko Molly Brown (doskonała Kathy Bates) jest niezniszczalna! Co teraz następuje, to seria dobrze zrealizowanych scen przedstawiających panikę, strach, pewną miarę egoizmu i kilka prawdziwie sztywnych górnych warg, gdy statek musi być ewakuowany, a segregacja pasażerów i umiejętności załogi zaczynają zagrażać życiu. Efekty wizualne się zestarzały, dym z kominów statku dmucha w dziwnie symetryczny sposób, a późniejsze sceny mają problem z przekonaniem - ale to naprawdę dość tragiczna historia miłosna z silną chemią między dwiema interesującymi postaciami na szczycie listy, i skutecznym występem starszej „Rose” (Gloria Stewart), która przejmuje rolę narratorki 80 lat po katastrofie. Nadal czuję się nieswojo oglądając rzeczywistość wraku, która pojawia się od czasu do czasu w filmie - mam wrażenie, że dosłownie przechodzę przez czyjś grób; ale zapewnia to mocne uderzenie, na którym ta rozległa, ale dobrze przemyślana i skonstruowana dramatyzacja jest prezentowana. Krytykowano jego nieścisłości faktograficzne, a może gra nieco zbyt szybko i swobodnie z niektórymi prawdziwymi charakteryzacjami - ale to dramat i aby go docenić, musi być rozumiany w tym kontekście. Duży ekran jest koniecznością, na telewizji traci wiele.

Niesamowita

Titanic to po prostu arcydzieło. Ten film ma wszystko. Ogromną ścieżkę dźwiękową, głęboką emocję podkreśloną fantastycznymi występami oraz niesamowicie porywającą i wysoko stawiającą akcję. Naprawdę jest tu coś dla każdego.