Fanny i Aleksander Fanny och Alexander

W 1982 roku została wydana wersja filmu Fanny i Alexander trwająca 5 godzin dla szwedzkiej telewizji i skrócona do 180 minut na potrzeby kinowej premiery. Ten film miał być ostatnim dziełem Ingmara Bergmana i chociaż wielki reżyser żył jeszcze kolejne 25 lat i pracował nad mniejszymi projektami, Fanny i Alexander nadal można uznać za wielkie zwieńczenie jego legendarnego kina.

Eponimiczne dzieci (Pernilla Allwin i Bertil Guve) żyją szczęśliwym życiem w górnej klasy średniej z ich teatralnym ojcem Oskarem i matką Emilie i nie mogą się doczekać świąt Bożego Narodzenia. Imprezy trwają, wszyscy dobrze się bawią, dopóki ojciec nagle nie zachoruje. Jego śmierć następuje szybko, a ich matka jest soon zalotna przez dość purytanicznego biskupa Vergerusa, który ma inny, bardziej dyscyplinarny stosunek do wychowywania dzieci. Kiedy się żenią, życie Alexandra staje się niemal nie do zniesienia. Emilie jest początkowo tolerancyjna wobec polityk swojego nowego męża, ale stopniowo zaczyna go nienawidzić i szuka sposobu, jak wrócić z dziećmi do bezpieczeństwa swojej własnej, kochającej, rodziny. Ten film jest nieco epizodyczny. Faza pierwsza pokazuje nam szczęście, druga małżeństwo, trzecia - no to jest ucieczka z małżeństwa - a druga faza najlepiej działa dla mnie. Naprawdę dość przerażające występy Malmsjö jako okrutnego człowieka Boga również przynoszą żarliwe wysiłki młodego Guvea, który udowadnia, że Alexander zdecydowanie nie jest tchórzem. Projekt tego filmu dobrze kontrastuje względny, czerwony, luksusowy ich pierwotny dom z oszczędnością o wiele bardziej rzadkiego i zimnego rezydencji biskupa - i to porównanie zmian w ich rodzinnej dynamice. Daniel Bell dostarcza nam wynik, który towarzyszy wzlotom i upadkom tych dwóch dzieci, a coraz bardziej ich matki. Przyczyną Frölinga jest kolejnym solidnym wkładem - możemy poczuć frustrację jej postaci, gdy zdaje sobie sprawę, że to świat mężczyzn, i jest w dużej mierze uwięziona przez status swojego męża i podległa jego woli. Jest to nieco powolny start, Bergman poświęca czas na przedstawienie nam postaci, które mają różne stopnie styczności z ostatecznym wątkiem, ale ostatecznie tworzy to uczucie, że to rodzina, społeczność - i niektóre kawałki zaczynają ładnie pasować, gdy zbliżamy się do finału. A ten wniosek? Cóż, ten mi się całkiem podobał! Ten film najlepiej wychodzi na dużym ekranie. Estetyka jest wtedy bardziej skuteczna i godna docenienia, a nie daj się zniechęcić trzem godzinom - naprawdę szybko to rusza, gdy już ruszymy.