Zabić Drozda To Kill a Mockingbird

Jeśli lubisz dziecięcą opowieść, pokochasz ten film o tym, jak świat kształtuje się ich oczami. Jeśli nie, możesz znaleźć rozrywkę w obrazie Południowego USA i walce rasowej, która toczyła się w tamtym czasie.

Rola, którą zagrał Gregory Peck, rzekomo była jego ulubioną rolą. I poradził sobie z nią znakomicie, jako Atticus Finch, południowy prawnik, który zgodził się podjąć sprawę czarnego mężczyzny niesłusznie oskarżonego o gwałt. Historia z klasycznego powieści Harper Lee jest sama w sobie wspaniała. Jest pełna genialnych i ikonicznych sekwencji, z których kilka jest niezapomnianych, jak dramatyczne sceny sądowe, w których Finch robi wszystko, aby przekonać uprzedzonych mieszkańców miasta, oraz intrygujący poboczny wątek zainteresowania i zaangażowania jego dzieci w ekscentrycznego, samotnego sąsiada, którego nikt naprawdę nigdy nie widział.

Uderzający, kulturowo istotny i niezaprzeczalnie ważny film. Nie jest zbyt rzadkie, że kariera aktora, jakkolwiek płodna mogłaby być, kończy się zwłaszcza dzięki jego udziałowi w bardzo niewielkiej liczbie filmów, a nawet za jego udział w jednym filmie. Gregory Peck był aktorem wielkiej wagi w swoim czasie, jedną z twarzy uczciwości i sprawiedliwości, ponieważ prawie zawsze grał postacie napełnione wielką uczciwością i szlachetnością zamiarów. Zagrał zatem w szerokim spektrum filmów... ale bądźmy szczerzy, to w tym filmie aktor osiąga szczyt swojej kariery, i to tutaj osiąga największe uznanie i znaczenie jako aktor. Film przynosi na ekran nieco autobiograficzną powieść Harper Lee. Silnie zainspirowana postacią swojego ojca i fragmentami z jej dzieciństwa autorka wymyśliła historię, w której uczciwy i zaangażowany prawnik stara się obronić czarnoskórego więźnia, przekonany o jego niewinności w obliczu zarzutów gwałtu i ataku na białą nieletnią. Oczywiście, wszystko odbywa się na południu Stanów Zjednoczonych, gdzie rasowe uprzedzenia szerzą się.

Gregory Peck to mały miasteczny prawnik „Atticus Finch”, który zostaje powołany do pozornie rutynowej sprawy obrony czarnego mężczyzny „Toma Robinsona” (Brock Peters), oskarżonego o gwałt na młodej białej dziewczynie. Mówię pozornie rutynowej, ponieważ nikt w ich mieście „Maycomb” nie wątpi w werdykt, jaki wyda ława przysięgłych. Co następuje, to świadectwo aktorskich zdolności Gregory'ego Pecka, który musi dotrzeć do prawdy w społeczności, gdzie to jest najmniejszym zmartwieniem. Rasizm, bigoteria i nienawiść są powszechne i wkrótce, gdy sprzeciwia się ich powtarzanym próbom pójścia z nurtem, te obrzydliwe emocje są skierowane na niego i jego dwójkę małych dzieci „Jem” (Philip Alford) i „Scout” (Mary Badham). Przy okazji, dzieci są zafascynowane tajemniczym domem, w którym żyje enigmatyczny „Boo Radley” (Robert Duvall), chłopak z trudnościami w nauce, którego rzadko, jeśli w ogóle, widuje się w ciągu dnia. Dramat sądowy prowadzi do wydarzeń, które stają się pozytywnie złowrogie; scena z dwójką dzieci wracających przez las z balu przebierańców musi być jednym z najbardziej skutecznie napiętych fragmentów kina. Oczywiście historia porusza konkretne kwestie dotyczące postaw z okresu Wielkiego Kryzysu w południowych stanach Ameryki, ale siła oryginalnej opowieści Harper Lee; i doskonale wykreowane postacie tutaj zapewniają, że ten scenariusz jest przenośny na wiele innych miejsc na całym świecie, a nawet teraz rezonuje zwięźle. Rzadko zdarza się, że niuanse powieści tak dobrze przenoszą się na ekran, ale Robert Mulligan i Horton Foote wykonali znakomitą pracę, adaptując tę najbardziej ludzką z opowieści, która powinna być obowiązkowym seansowaniem - nawet teraz, 60 lat po jego powstaniu.