Hana-bi HANA-BI

Hana-bi (AKA: Ognie sztuczne) jest napisany i wyreżyserowany przez Takeshi Kitano. Występują w nim Kitano, Kayoko Kishimoto, Ren Osugi i Susumu Terajima. Muzykę skomponował Joe Hisaishi, a zdjęcia wykonał Hideo Yamamoto.

W tym filmie jest pewna wielkość, ale 'Fajerwerki' (lub lepszy tytuł, 'Hana-bi') ciągną się zbyt długo. Byłem z tym przez pierwsze 45-55 minut, ale ostatnia część filmu naprawdę mnie nużyła; poza kilkoma momentami, to tak trochę powtarza te same sceny ciągle na nowo. Osobiście zrozumiałem... potrzebowało by trochę więcej, moim zdaniem. Są tam bardzo dobre występy aktorskie, bez wątpienia. Takeshi Kitano jest oczywistą gwiazdą przedstawienia, chociaż byłem także pod wrażeniem Ren Osugi - który jest równie doskonały jak wyżej wspomniany scenarzysta, producent i reżyser tego filmu z 1997 roku. Obsada wsparcia jest solidna, podczas gdy wszystko na ekranie wygląda również porządnie. Ogólnie mi się to podobało, ale nie mogę powiedzieć, że mnie tak bardzo uderzyło jak wyraźnie innych. Warto obejrzeć, w każdym razie.

Nie chciałbyś być policjantem "Nishi" (Takeshi Kitano). Jego młode dziecko zmarło kilka lat wcześniej, jego żona jest nieuleczalnie chora w szpitalu, a jego partner w pracy dostaje kulę, która go paraliżuje. Nic dziwnego, że trochę podupada na duchu, a jego priorytety stają się skompromitowane. Gdy dowiaduje się, że jego żona może wrócić do domu, postanawia, że to się stanie - ale skąd wezmą się pieniądze na jej utrzymanie? No idzie i pożycza pieniądze od pewnych nieprzyjemnych typów, których spotkał w swojej karierze. Mając za jedyny cel spędzanie jak najwięcej czasu z chorą żoną, niektóre z jego decyzji stają się coraz bardziej wątpliwe i wymagają coraz bardziej niebezpiecznych i przemocowych działań, gdy jego wierzyciele domagają się spłaty - gotówką lub w naturze. To naprawdę bardzo skuteczne połączenie romantyzmu i brutalności. Ilustruje wrażliwość nawet najbardziej wytrzymałych ludzi, gdy dotknie ich tragedia i rozpacz - a gdy ta osoba jest sprytnym i zdolnym zabójcą, te ryzyka stają się dla wszystkich jeszcze bardziej nasilone. Nie ma tu zbyt wiele dialogu, głównie Kitano reaguje na i radzi sobie z sytuacjami, z jakimi się boryka, starając się utrzymać poczucie stabilności i poradzić sobie z narastającym poczuciem winy, co czasem jest dość fascynujące do oglądania. Czasami trochę toczy się powoli i może być powtarzalne, ale to inny styl ciemnej dramy, który pokazuje nam ludzką stronę kogoś nieprowadzonego motywacją władzy, pieniędzy ani zemsty.