Łut szczęścia Luck

Luck spełnia minimalne wymagania lekkiej historii z prostymi postaciami i słodkimi przesłaniami, ale jest daleko od inspirującej, pełnej wyobraźni i niesamowicie rozrywkowej pracy. Humor związany z niepowodzeniami protagonisty wywołuje kilka momentów śmiechu, ale nawet te są klišé powtarzane niezliczoną ilość razy w historii kina. Zaskakująco 3D animacja nie oferuje ekspresji i emocji postaciom, ograniczając się do pięknego otoczenia otaczającego narrację. Muzyka próbuje podnieść ogólny film sentymentalnymi melodiami, ale niestety to nie wystarcza, aby uniknąć pierwszego animowanego rozczarowania roku.

Ogólnie: Luck wydaje się być tak ciepły i znajomy jak ulubiony koc przypominający nam niektóre z naszych ulubionych filmów Pixara sprzed 25 lat. Słodki film z miłym przesłaniem. Powrót Johna Lassetera do animacji przypominał powrót do historii od Pixara z lat 90. - pełne pełne nadziei opowieści o znalezieniu znaczących przyjaźni i rodziny. Luck miał chwile śmiechu i momenty, które poruszały serce. Nie dorównał poziomowi Toy Story lub Znemo, ale zdecydowanie jest to dobry film. Moja trzyletnia córka od razu chciała zacząć od nowa, gdy się skończył, i pokochała zabawne stworzenia i jasne, kolorowe światy. Wygląda na to, że Luck będzie gościł w domu dość często w najbliższych miesiącach.

Teoretycznie miało to być o wiele lepsze - ale jakoś nigdy się nie rozkręca. Historia koncentruje się na „Sam”, która ma najbardziej przeklęte nieszczęście. Jeśli coś może pójść źle dla niej (i osób wokół niej), to możesz postawić swoją ostatnią szczęśliwą monetę, że tak się stanie! Siedząc zniechęcony na zewnątrz kawiarni pewnego dnia, dzieli się swoim kanapką z czarnym kotem i stąd zaczynają się jej przygody, gdy odkrywa, że ten kot pochodzi z krainy szczęścia. Dobrze, szczęście, rzeczywiście, panowało łagodnie nad smokiem (Jane Fonda). Jak zawsze, jednak, istnieje równowaga i istnieje delikatna równowaga z pechem - którą starają się zawrzeć w maszynie. Jej przybycie przynosi zgubę temu dobrze stabilnemu środowisku. Wkrótce ona i kot „Bob” muszą kręcić talerze dość, aby powstrzymać ich wszechświat przed załamaniem się w chaos. Jest zbyt rozwlekły i godny - sentyment był po prostu trochę zbyt słodki, cukrowy i przytłaczający dla mnie. To jest całkowicie wystarczająca produkcja, a animacja wystarcza, ale przy 1¾ wszystko jest zbyt rozciągnięte i tak naprawdę dość wolne. Będzie to w porządku dla dzieci w telewizji na Boże Narodzenie, ale jego bardzo ograniczona premiera kinowa mówi wiele...

Trochę nudne, ale nie bez swoich uroków