Judasz i Czarny Mesjasz Judas and the Black Messiah

Judas and the Black Messiah był ostatnim dodatkiem do tegorocznego Sundance, co praktycznie zmieniło każdą listę najbardziej oczekiwanych filmów festiwalu, w tym moją własną. Szum wokół jego szans na Oscara, wybitna obsada i przede wszystkim jego ważna narracja oparta na prawdziwych wydarzeniach były więcej niż wystarczające, by wywołać niezaprzeczalny hype. Kiedy oglądam filmy inspirowane autentycznymi ludźmi i/lub prawdziwymi historiami, chcę, aby nauczyły mnie o historycznym momencie, który przedstawiają. Chcę zakończyć sesje oglądania i wiedzieć więcej niż na początku. Chcę, aby film był oświecający, zmuszający do zastanowienia i przede wszystkim wpływowy.

Rasizm zbyt często pokazał swoją brzydką twarz w ostatnich latach wraz z narastaniem grup ekstremistycznych, które czuły się zachęcone niedawnymi klimatami politycznymi. Przemoc prowadzi do protestów, które same mogą stać się przemocą; wieczny cykl wydaje się niekończący.

'Judas i Czarny Mesjasz' (krwawiście genialny tytuł, który zabrał mi chwilę, zanim zrozumiałem) to prawdziwa potęga filmu - nie tylko dlatego, że odzwierciedla aktualny klimat i ruch Black Lives Matter, ale także ze względu na wspaniałe występy Lakeitha Stanfielda i Daniela Kaluuyi oraz fantastyczną reżyserię Shaky Kinga.

To przykre, gdy film ma ważną historyczną historię do opowiedzenia, ale gotowy produkt po prostu nie jest zbyt dobry. Tak jest w przypadku „Judasa i czarnego mesjasza“, reżysera Shaky Kinga, który przedstawia prawdziwą historię charyzmatycznego lidera Czarnej Pantery Freda Hamptona (Daniel Kaluuya) i informatyka FBI Williama O'Neala (LaKeith Stanfield), człowieka, który infiltrował afroamerykańską organizację w Illinois pod koniec lat 60. To interesujący rachunek prawdziwych wydarzeń o dwóch bardzo ważnych postaciach w historii naszego kraju i kwestie sprawiedliwości rasowej są dzisiaj równie istotne. Ale materiał tematyczny nie zawsze kończy się filmem warty nagrody (lub rozrywkowy).