W nieskończoność Infinite

Jeśli lubisz czytać moje recenzje bez spoilerów, śledź mój blog.

Całkiem dobry film, mogę go obejrzeć ponownie i polecam.

To jest jeden z tych filmów, które ma rozwiązanie od samego początku, tak oczywiste jak nos na twarzy, że do końca, albo może nawet na początku (jak powiedziałby Churchill) chętnie byś się do tego przyznał... Biedny "Evan" (Mark Wahlberg) ma niesamowitą pamięć, ale ciągle dręczą go żywe halucynacje, które prowadzą go ku załamaniu psychicznemu. Jakoś jednak jakaś pozorna zdrowa myśl się pojawia i "Evan" zaczyna zastanawiać się, czy jest częścią planu zniszczenia całego ludzkości, czy jest częścią rozwiązania, które może ją uratować przed "Bathurst 2020" Chiwetela Ejiofora (niestety, nie australijski wyścig samochodowy). Sam wątek jest dość interesujący, a nawarstwiające się wspomnienia tworzące przerażająco niestabilny stan naszego bohatera mogłyby stanowić o wiele lepszy efekt, gdyby reżyser Antoine Fuqua nie próbował wcisnąć zbyt wiele do 1¾ godziny. Poświęcenie charakteryzacji i detali, w połączeniu z niekończącymi się scenami akcji (które w rzeczywistości służą do znieczulenia fabuły) pozostawia nas zbyt wiele dziur i kompletnie nie dopieczoną historią. Wahlberg już nie jest w swojej najlepszej formie, a mimo że Sophie Cookson bardzo się stara jako "Nora", cała ta sprawa po prostu gubi się w swoim własnym labiryncie zamieszania i źle dostosowanych dialogów. Niestety, kolejny przykład filmu, który wyrzucił pieniądze na talenty i wygląd, ale oszczędzał na inteligentnym scenariuszu.

Film Infinite, z Markiem Wahlbergiem w roli głównej i reżyserowany przez Antoine Fuquę, oferuje intrygującą koncepcję o reinkarnacji i starożytnych rywalizacjach, ale boryka się z dostarczeniem pamiętnego doświadczenia. Aktorstwo jest przyzwoite - Wahlberg i Chiwetel Ejiofor wnoszą energię do swoich ról - ale postacie brakuje głębi, co utrudnia związanie się z historią.