Ostatniej nocy w Soho Last Night in Soho

Last Night in Soho jest niezwykle fascynujący przez cały czas trwania, ale Edgar Wright jest całkowicie pochłonięty szalonym trzecim aktem, który zdecydowanie wywoła kontrowersyjną reakcję. Jeśli chodzi o fabułę, przekonujący protagonistowie - genialnie zinterpretowani przez Thomasin McKenzie i Anyou Taylor-Joy - podążają za intrygującymi łukami z niespodziewanymi odkryciami, które ostatecznie łączą się z ogólnym narracyjem. Oszałamiająca kinematografia i design produkcji łączą się, aby stworzyć wizualnie oszałamiający Londyn lat 60., który staje się jeszcze bardziej interesującym miejscem do odwiedzenia dzięki uzależniającej muzyce od Steve Price. Jednak ostatni akt wydaje się nagłym pośpiechem, aby zawiązać każdy węzeł poprzez przytłaczające montaż, pośpieszne tempo i niechlujne przejścia, co działa na niekorzyść tego, co film był do tego momentu. Chwalę zaangażowanie Wrighta i jego ekstremalne oddanie swojej wizji, ale powściągliwość wykazana wcześniej powinna być również częścią wniosku.

Nie jestem wielkim fanem Edgara Wrighta w porównaniu z niektórymi (jest to dobry reżyser, ale nie ekscytuję się, gdy ogłaszany jest jego projekt; i żeby być sprawiedliwym, to samo dotyczy ostatnich filmów Christophera Nolana), ale ten film zawiera dobrą muzykę z lat 60. oraz świetne występy zarówno Thomasina McKenziego, jak i Anyi Taylor-Joy (które są moimi ulubionymi) były świetne i niektóre zabawne sceny i wizualizacje, chociaż ostatecznie odbierałem to jako coś średniego. Warty obejrzenia. **3,5/5**

Recenzja podąża za nieśmiałą miłośniczką estetyki lat 60. Eloise (Thomasin McKenzie), która opuszcza swoje małe wiejskie mieszkanie i udaje się do wielkiego miasta Londynu, aby studiować modę. Po jednej złej nocy w akademiku postanawia przenieść się do pokoju oferowanego do wynajęcia przez starszą kobietę, Miss Collins (późniejsza, wielka Diana Rigg). W swoją pierwszą noc w nowym pokoju Eloise śni o Soho w bajecznych latach 60. oczami aspirującej piosenkarki Sandie (Anya Taylor-Joy). Ten pierwszy sen, w którym naiwna Eloise obserwuje pewną siebie Sandie, jak zdobywa przesłuchanie od Jacka (Matt Smith), jest prawdziwym cudem. Zamiana między Eloise w piżamie a Sandie w zwiewnej sukni go-go, gdy razem wirują z Jackiem, to piękny techniczny i choreograficzny wyczyn. Bez skazy rekreacja błyskających świateł i neonowych znaków z Soho lat 60. zasługuje na ogromne uznanie. Ta pierwsza sekwencja snu jest sama w sobie prawdziwą przyjemnością.

Zauważyłem, że Last Night in Soho swoje słodkie czas na zainteresowanie mną, ale gdy pierwsze akt zaczynał się zamykać, byłem zablokowany. Film ciągle sprawiał, że myślałem, co się będzie działo dalej, próbując rozszyfrować związek między głównymi postaciami i dlaczego to się dzieje. Były sceny w tym filmie, które naprawdę trzymały mnie na krawędzi fotela, i długo nie miałem takiego doświadczenia. Nie wiedziałem wiele przed filmem, więc spodziewałem się, że Anya Taylor-Joy będzie główną postacią, ale byłem mile zaskoczony potężnym występem, jaki zaprezentowała Thomasin McKenzie. Naprawdę wykazała pełną gamę emocji, pokazując odcienie nieśmiałej, niepewnej dziewczyny zmieniającej się w potężną i pewną siebie panią nocy. Ale nie tylko te rywalizujące osobowości wzięły centrum sceny, ale także jej zdolność do uchwycenia grozy i terroru, które jej wizje nadal przynosiły. Było to niesamowite i z pewnością będę śledził więcej jej filmów. Uważam, że fabuła jest bardzo dobra, na pierwszy rzut oka jest trochę prosta, ale jest bardzo dobrze dostarczana, a każdy kawałek układanki powoli jest dostarczany przez Edgara Wrighta. Ale w trzecim akcie zwroty akcji są przewidywalne, a zakończenie nie dostarcza tyle, ile bym chciał.