Spider-Man: Poprzez multiwersum Spider-Man: Across the Spider-Verse

Życie jako nastolatek nigdy nie jest łatwe, a kiedy jesteś obdarowany nadludzkimi zdolnościami pająka i prowadzisz podwójne życie jako uczeń i bojownik przestępczości; życie staje się jeszcze trudniejsze. Miles Morales (Shameik Moore) ma jeszcze trudniej ukrywać swoje sekret przed rodziną, która zaczyna obawiać się, że jego nieprzewidywalne zachowanie to więcej niż zwykła młodzieńcza niepewność.

Smutny wieczór dzisiaj. Po 80 latach to był ostatni film, który pokazał się w lokalnym kinie przed jego zamknięciem. Podwójnie smutne, ponieważ tak naprawdę nie jest zbyt dobre. Konceptualizacja za hybrydowymi stylami animacji jest spektakularna i wykonana w niezwykle dopracowany sposób - jak można by się spodziewać. Jednak historia jest wszędzie, a ilość Spider-Manów wydaje się być zaprojektowana raczej po to, aby umożliwić narracji stanie się bardziej kulturowo inkluzyjna (i dochodowa) niż na rozwijanie jakiejkolwiek znaczącej charakteryzacji. Jakiekolwiek postaci, które są, spędzają swój czas brodząc w bagnie nieodwzajemnionej i/lub zdezorientowanej rodzinnej miłości lub nastoletnich lęków bardziej odpowiednich dla telenoweli. Dialog ma swoje chwile - o ile go złapiesz - i jest trochę humoru, ale stwierdziłem, że mix audio stał się męczący po pierwszej godzinie, która naprawdę zależy od tego, czy widziałeś (i pamiętasz) pierwszy - moim zdaniem o wiele lepszy - odcinek. Cała ta tema „multiversum” może ciągle się powtarzać ad nauseam, ale jeśli pisanie pozostanie na tym nieciekawym poziomie, to nie jestem pewien, czy będę zainteresowany kolejnym zestawem powtarzających się przygód „Milesa” i jego rodziców, zainteresowanych miłością i kolegów Spider-folk.

Spider-Man: Across the Spider-Verse to kwintesencja niesamowicie szczegółowej, pięknie unikatowej i niezaprzeczalnie epickiej animacji w swoim gatunku. Niezależnie od tego, czy podoba ci się ten film, wszyscy kinomani powinni oddać hołd niesamowicie utalentowanym artystom i animatorom za tę czystą pracę artystyczną.

A być może _Beyond the Spider-Verse_ retroaktywnie uczyni historię Acrossa bardziej przyjemną, ale na razie efektowna wizualna franczyza jest w pełni pod kontrolą swoich pajęczych miotaczy.

Nie wiem, ale moim skromnym zdaniem punkowy Spider-Man naprawdę musiał wyglądać jak Johnny Rotten, Sid Vicious, ktoś z Sex Pistols. Trochę ich krzyczał w sposób, w jaki został przedstawiony, aż po wykorzystane wokół niego multimedia. Naprawdę przegapili okazję do doskonałego odniesienia kulturowego, a przynajmniej wewnętrznego żartu dla społeczności punkowej. Chodzi mi o to, rzućcie nam kość. Spędzał przecież połowę czasu na naszym drwinie (w dość histeryczny sposób), przynajmniej dajcie nam śmiech, gdy odkryją twarz.

Ogólnie kolejny przełomowy film w serii, który tylko buduje na wszystkim, co stworzyli w poprzednim filmie, gdzie genialna animacja i niesamowite pisanie są używane, aby pokazać publiczności dobrze zrównoważoną historię o Spider-Manie, który próbuje znaleźć swoje miejsce w świecie, z jedyną większą wadą filmu jest to, że cierpi na wady wynikające z tego, że jest jedną z dwóch części.

„Spider-Man: Across the Spider-Verse“, sequel równie fantastycznego filmu z 2018 roku „Spider-Man: Into the Spider-Verse“, który zdobył Oscara, nie mam za wiele do przekazania, poza tym, że jest to jedno z najlepszych filmów roku. To osiągnięcie w animacji, które nie tylko jest artystycznie wyrafinowane, ale także niezwykle rozrywkowe. Jest to jeden z najdoskonalszych kawałków kinematografii animowanej od lat, który jest skierowany głównie do bardziej wyrafinowanego odbiorcy - starszych dzieci, nastolatków i dorosłych.

Niesamowity film pełen nieustającej akcji

To tak, jak gdyby Raid spotkał Into The Spiderverse

'Spider-Man: Across the Spider-Verse' przewyższa oryginał dla mnie, chociaż za tym stwierdzeniem kryje się więcej. Obejrzałem pierwszy film cztery lata temu (prawie dokładnie do dnia, dziwnie) i pamiętam, że podobał mi się, ale czułem się trochę zdezorientowany. Myślę, że głównym powodem tego jest to, że nie mam żadnego połączenia ani wiedzy z komiksami i/lub ogólnym światem tych postaci, dlatego ostatnim razem była to zalewa informacji i postaci; z których niewiele się utrzymało. Dlatego ma sens, dlaczego podobał mi się tylko lekko. Tym razem jednak trochę się dobrze bawiłem. Miałem większe zainteresowanie postaciami, które przeniosły się z filmu z 2018 roku, podczas gdy nowe dodatki również mi odpowiadały. Historia wydaje się teraz bardziej konwencjonalna niż wcześniej, co jest dla mnie plusem biorąc pod uwagę wyżej wymienione. Inne wcześniejsze wady to postacie Kingpina, Green Goblina i Prowlera; ich projekty i głosy nie zainteresowały mnie. Tutaj jednak doceniałem postacie poza głównymi. Postacie Spot, Hobie i Miguel to postaci na ekranie, o których będę pamiętać z miłym sentymentem. Mówiąc o Shameiku Moore i Hailee Steinfeld, obydwaj mi się podobali. Kolejnym aspektem, który mi się podobał, była muzyka i oczywiście animacja. Nawet poczułem się trochę podekscytowany zakończeniem, co jest pozytywnym znakiem dla 'Spider-Man: Beyond the Spider-Verse'.