Amonit Ammonite

Podobnie jak jego bohaterka, film 'Ammonite' na początku trzyma cię na dystans - ale jest to świadoma decyzja, która sprawia, że objęcie w finałowej akcji jest tym silniejsze. To nie jest rozległa opowieść o namiętnej miłości, lecz podróż z powrotem do miłości i podróż z nieoczekiwanym celem. Być może to, czego Mary szuka - prawdziwy skamielina, którą stara się odkryć w sobie - nie jest połączenie z inną osobą, ale połączenie samej ze sobą, z zapomnianą częścią samej siebie, którą długo pochowano lub zabrano. Charlotte jest drogą do tego zbawienia, a jednocześnie sama wychodzi z ciemności, powraca do pewnego rodzaju miłości i pasji, o której myślano, że została utracona, i jest podekscytowana jej odnalezieniem. 'Ammonite' to taki piękny, duchowy i inteligentny film, zrobiony z uczciwością, integralnością i nieoczekiwanym poczuciem humoru, które przebija się przez skałę, która go otacza. Potwierdza, że nasze zaufanie do Francisa Lee jest uzasadnione i oferuje kolejne klasyczne dramatyczne historie queer, które przeciwstawiają się oczekiwaniom dotyczącym życia, jakie te filmy mogą badać.

Jako rozrywka podobało mi się oglądanie Ammonite. Główna postać, Mary Anning, to fascynująca kobieta. Jest szorstka i trochę aspołeczna, przynajmniej w stosunku do obcych. Mimo to toleruje opresywne zachowanie swojej matki, być może dla zachowania pokoju lub dlatego, że są rodziną. Jest oddana swojemu zainteresowaniu naukowym badaniem paleontologii, ale również zarabia tworząc pamiątki do sprzedaży turystom. Jest interesująca, co nie jest złym elementem w głównej postaci.

To jest pięknie wykonana praca od Francisa Lee i Stéphane Fontaine, która przedstawia dość zdeptane istnienie paleontologa z XIX wieku Mary Anning (Kate Winslet), która większość czasu spędza na zbieraniu muszli i skamieniałości na plaży, które renowuje i sprzedaje w małym sklepie, który dzieli ze swoją schorowaną matką (Gemma Jones). Przybycie entuzjastycznego Rodericka Murchisona (James McArdle) i jego żony Charlotte (Saoirse Ronan) zmienia jej dość skromne, monotonne życie, gdy na początku płaci jej, aby pokazała mu, jak rozpoznać amonita, ale potem zostawia swoją źle się czującą żonę pod jej opieką, aby dochodziła do zdrowia po jak dotąd niezdefiniowanej dolegliwości. Historia opowiada głównie o tym, jak te dwie kobiety się zbliżają i o tym, jak ta więź się pogłębia, i zawiera dwa bardzo silne występy głównych aktorek, które walczą ze swoim delikatnie dymiącym związkiem. Razem z Leeem, udaje im się przekazać poczucie ich pragnienia w znacznej mierze nieprzyjemnym - ale nie sterylnej - modzie. Problem polega na tym, że film naprawdę, naprawdę, brakuje tempa i charakteryzacji. Nie chodzi o to, że musi być pełen seksu, ale o to, że ich dialog jest oszczędny do granic skąpstwa. Dlaczego się zaprzyjaźniły? Czasami ich afiliacja jest trudna do zrozumienia; wręcz lakoniczna - i jest tu rodzicielska afiliacja, która zdaje się kompromitować siłę ich chemii jako ludzi, którzy się zakochują. Jest tu kilka poruszających wkładów od Fiony Shaw i Gemmy Jones (która jakby powtarza swoją rolę z „God's Own Country“ (2017)), a jest tu też jasny atak na męsko-zdominowaną społeczność naukową, która robiła wszystko, aby odstraszyć/ignorować oczywiste umiejętności posiadane przez Anning, ale jako film na dużym ekranie po prostu brakuje głębi - zostajemy zbyt wiele domyślać się/zakładać i sprawia, że czuję się trochę pusty.

Pomimo tego, że produkcja i filmowanie rozpoczęły się przed znakomitym filmem Celine Sciamma _Portrait of a Lady on Fire_, _Ammonite_ Francisa Lee został wydany i nie jest w stanie uniknąć porównania. Oba filmy rozgrywają się na odległych wybrzeżach nad oceanem, skupiają się na związku lesbijskim i są dziełami historycznymi. Jednak tutaj kończą się podobieństwa. Podczas gdy _Portrait of a Lady on Fire_ błyszczy, _Ammonite_ się potyka.