Candyman Candyman

Obejrzałem ponownie Candyman z 1992 roku w przygotowaniu do bezpośredniej kontynuacji Nii DaCosty (Little Woods), abym mógł z niego jak najwięcej wyciągnąć, nie musząc forsować swojej pamięci. Pomimo uzależnienia od muzyki Philipa Glasa z oryginalnego filmu, wersja Bernarda Rose'a na podstawie krótkiej historii Clive'a Barkera nie jest dokładnie jednym z moich ulubionych klasyków, chociaż doceniam ją dość dużo. Pod względem oczekiwań nie znałem wcześniej reżysera, ale byłem ciekawy, co DaCosta może przynieść do sławnego opowiadania. Niestety, nie jestem właściwą osobą do zajmowania się trudnymi tematami przedstawionymi w filmie. Od ewidentnego, mocnego zdania na temat gentryfikacji po stronnicze białe szkła krytyczne, reżyser ma jasną wizję i mocne przesłania dotyczące niesprawiedliwości kulturowej. Jako biały europejski młody mężczyzna nie będę udawał, że mam doświadczenie lub nawet wystarczającą wiedzę, aby podejść do tych koniecznych, wrażliwych debat, więc pozwolę innym krytykom, a mianowicie czarnym autorom, rozprzestrzeniać swoje głosy. Mimo to mam mieszane uczucia co do tej kontynuacji. Pomimo pięknej fotografii (John Guleserian), montażu (Catrin Hedström) i muzyki (Robert A. A. Lowe), scenariusz z tematycznego punktu widzenia często wydaje się wymuszony i czasami kaznodziejski. Postacie są cienko rozwinięte w niezwykle zbyt krótkim czasie. Nigdy niekończące się rekapitulacje sylwetek poprzedniego filmu są niepotrzebne, a zaskakująco, duże odkrycie tej kontynuacji jest częściowo zrujnowane przez po prostu (ponowne)oglądanie oryginalnego filmu. Ekstremalne okrucieństwo nadal jest obecne, chociaż nieco stonowane, przynajmniej z mojego punktu widzenia. Pod względem technicznym i wizualnym jest to naprawdę jedno z najciekawszych filmów roku. Niestety, nie jest w stanie przekazać tej samej jakości dwóm filarom filmowania - fabule i postaci.

Jestem ogromnym fanem Tonyho Todda jako Candyman i zawsze nim byłem, to była dobra historia i aktorzy zagrali swoje role bardzo dobrze. Jednak potem trochę mi to zepsuło, gdy zaczęli wszyscy mówić o rasizmie.

Historia _Candymana_ była intrygująca, a dzięki spektakularnej wizualizacji jest to solidny seans, ale dla filmu grozy zabrakło istotnej dawki... grozy. W żadnym momencie filmu nie było napięcia, grozy, ani poczucia, że jestem prowadzony ku ekscytującemu kulminacyjnemu punktowi, raczej było to bardziej studium postaci Candymana. Aspekt studium postaci był świetny, uwielbiałem słuchać mitu o Candymanie od różnych osób z społeczności. Śledztwo w tło historii Candymana w połączeniu z komentarzem na temat brutalności policji było naprawdę dobrze wykonane, ale ten film był promowany jako film grozy i nie spełnił oczekiwań. Kinematografia była doskonała, były naprawdę świetne ujęcia wykorzystujące lustra i różne kąty, ale czy to wystarczy? W końcu ten film pozostawił mnie z ochotą na znacznie więcej.

Nowy Candyman podoba mi się. Nie kocham go, ale bardzo mi się podoba. Ten film, współtworzony i reżyserowany przez Nia DaCostę, chce być Nowym Koszmarem Wes Cravena tej serii, a kiedy osiągnie ten poziom, jest to strzał w dziesiątkę - zwłaszcza jeśli chodzi o tytułowe potwora, który nigdy nie był bardziej złowieszczy czy groźny (Tony Todd, który stworzył tę postać w 1992 roku, pojawia się w ograniczonej, ale efektywnej roli, która przekracza zwykły fanservice).