Guillermo del Toro: Pinokio Guillermo del Toro's Pinocchio

Pinokio opowiada słynną historię drewnianego pajaca poprzez wizualnie piękną animację poklatkową, z kilkoma odważnymi zmianami narracyjnymi, które czynią ten remake bardziej ludzkim, emocjonalnym i tematycznie głębszym niż wiele innych adaptacji. Niezapomniane dialogi o stracie, miłości i byciu najlepszą wersją siebie samego podnoszą przygodę o samoopoznaniu. Obsada głosowa nie mogłaby być lepsza, a (nowa) muzyka potrafi być zarówno zabawna, jak i tekstowo bogata. Guillermo del Toro po prostu nie może zawieść.

Guillermo del Toro stworzył ciemniejszą, ale równie emocjonalną wersję Pinokia. Jest wykwintnie i precyzyjnie animowany, z bogatymi teksturami, pięknym oświetleniem i głównie mile widzianymi reinterpretacjami postaci. Przejście do faszystowskiej Italii dobrze wpisuje się w wizję del Toro, ale zmiany usuwają i zmieniają przyjemne elementy fabuły, które na pewno są tęsknione. Pinokio zdecydowanie jest kandydatem do tytułu najlepszego filmu animowanego tego roku, ale to film, który miałem nadzieję uwielbiać a jednak tylko głęboko doceniam.

W ogóle nie wiedziałem, że Guillermo del Toro zrobił adaptację Pinokia, dopóki moja córka i najstarszy syn nie powiedzieli mi, że chcą go obejrzeć podczas naszego tradycyjnego wieczoru filmowego wczoraj. Wow, to było naprawdę inne podejście do Pinokia.

To dobre, nawet gdybym nie powiedział, że jest to coś lepszego lub gorszego niż jego disneyowski odpowiednik - przynajmniej jest to wyraźna poprawa w porównaniu z wspomnianym remakiem tej wspomnianej firmy.

Nie jestem pewien, dlaczego wszyscy porównują to do wersji Disneya. Oba ukradły główne postacie z XIX-wiecznej książki Carla Collodiego. Mój ojciec kiedyś mi to czytał. Oczywiście Guillermo zastosował dużo większą licencję artystyczną niż Disney. I co z tego? Który współczesny reżyser nawet próbował być całkowicie wierny książce oprócz Petera Jacksona?

Film jest bardziej wierny oryginalnej wersji historii niż wersja Disneya, ale paralele z włoskimi faszystami mogłyby mieć większy wpływ. Tragedia rodzinna miała jednak duży wpływ, była bardzo poruszająca. Pomysł 'Miłość da ci życie' jest świetny, ale jak wszyscy wiemy, nie jest to prawda, co utrudnia jakąkolwiek inspirację. Byłoby świetnie, gdyby były dobre i (uczciwe) złe duchy (i jeśli byłyby, chciałbym, aby mój zagrała Tilda Swinton), ale ich nie ma - to nie powinno zabrać z historii, ale nie działa jako lekcja życia. Ciemność była świetna, ale potrzebowała więcej faszyzmu (nie fraza, którą często używam!) Film mi się podobał, ale wydawało się, że unika wszystkich grup wiekowych; za straszny dla dzieci poniżej 12 roku życia, za wolny dla 12 - 15 lat, nie wciągający wystarczająco dla 15-18 lat i nie wystarczająco paralelizmu z narastaniem faszyzmu lub Tilda Swinton dla osób powyżej 40 lat. Piękna ścieżka dźwiękowa, piękna animacja, której dzisiaj już za mało widzimy. Dużo potencjału, który nie został osiągnięty w kontekście Ewana McGregora i fabuły. Sceny wycięte: wewnątrz wieloryba i (chyba, że zamierzasz to zrobić jako główny motyw), element faszystowski. Piękna ścieżka dźwiękowa, piękna animacja.