Kolor z Przestworzy Color Out of Space

Solidna adaptacja, chociaż z troszkę za dużo komedii związanej z alpakami. Wiele dzieł H.P. Lovecrafta rozgrywa się w ogromnym wspólnym wszechświecie, który z natury wydaje się pasować do obecnego mody na kinematograficzne narracje długometrażowe. Jednak, biorąc pod uwagę rozmiar jego _oeuvre_, bardzo niewiele z niego zostało zaadaptowane na ekran, a Lovecraft w ogóle okazał się trudnym autorem do sfilmowania (chociaż Stuart Gordon i Brian Yuzna prawdopodobnie mieliby inne zdanie). I tak mamy _Kolor z Kosmosu_, napisany i wyreżyserowany przez Richarda Stanleya (jego pierwszy film od 25 lat, po tym jak słynnie został zwolniony trzy dni po katastrofalnym zdjęciu jego długo wyczekiwanego projektu marzeń, _Wyspa Dr. Moreau_). Nowoczesna, ale poza tym zaskakująco wierna adaptacja opowiadania Lovecrafta z 1927 roku _Kolor z Kosmosu_, _Kolor_ dobrze próbuje przedstawić jedną z najbardziej niejasnych istot Lovecrafta (istnieje istota jako nieopisalny kolor). Mieszając humor i horror cielesny (być może zbyt skoncentrowany na humorze), film daje Nicholasowi Cageowi kolejną szansę, by całkowicie się wygłupić po tym, jak ostatnio zwolnił się w _Mom and Dad_ (2017) Briana Taylora i _Mandy_ (2018) Panosa Cosmatosa. I chłopak w to leci - to najbardziej absurdalne, histeryczne i granicznie farsowe przedstawienie, jakie dał od _Vampire's Kiss_ (1989) Roberta Biermana, krzycząc o ważności alpak, grając spokojnie oddanego ojca. I to, jak na to zareagujesz, w dużej mierze będzie decydować, jak zareagujesz na film - absurdalnie obojętny, przesadny i mrocznie przekonujący.

Połączenie świętej trójcy Nicolasa Cage'a, H.P. Lovecrafta i Richarda Stanleya wydaje się szalonym błyskotliwością na papierze, dlatego tak rozczarowujące jest to, że „Kolor z Kosmosu”, pomimo kilku interesujących motywów i szacunku dla alpak, jest trochę męczący.

Niezwykły film na pewno, ale nie czytałem niczego od H.P. Lovecrafta, więc prawdopodobnie nie doceniam go tak bardzo jak większość, ale wizualnie interesujący i również dziwaczny, przypominał mi Bliskie spotkania trzeciego stopnia spotyka Donnie Darko. Jedną z rzeczy, która go zatrzymała, były pewne, prawdopodobnie niezamierzenie zabawne sceny, jedna, w której Cage krzyczy na owoce. Jego występ był w porządku, a młoda Madeleine Arthur była prawdopodobnie największym wyróżnieniem.

_Kolor z kosmosu_ był jedną z największych radości, jaką przyniosło mi kino w 2019 roku. Byłem naprawdę podekscytowany od około piętnastu minut aż do końcowych napisów. Nie wspominając o kilku dniach po tym.

Najstarszą i najmocniejszą emocją ludzkości jest strach, a najstarszym i najmocniejszym rodzajem strachu jest strach przed nieznanym. Bardzo trudno jest zrobić filmową adaptację jakiejkolwiek krótkiej opowiadania H.P.Lovecrafta. Kiedy autor stara się namalować obraz Nieznanego poprzez poetyckie mistrzostwo, czyni to zadanie niesłychanie trudnym dla każdego reżysera, który odmawia zmiany samej historii. To był naprawdę niepojęty tajemnica, która ostatecznie kończy się i zastanawiałam się, co właściwie oglądałam? Potem zdałam sobie sprawę, że czułam się tak samo, jak gdy czytałam jego opowiadanie kilka lat temu. Obie uwielbiałam. Było to intrygujące, upiornie, nieprzewidywalne i niepokojące. Obejrzyj to dla sztuki obrazów, jak również dla piękna za złożonością pisarza, który ma poziom inteligencji językowej, którego tylko bardzo niewielu ludzi zrozumie. W tym ja. Bycie w stanie sprawić, że ktoś poczuje się zaniepokojony bez użycia przemocy lub nadmiaru przemocy, to czysty horror. Co dokładnie wierzył i wyróżniał H.P. Lovecraft. Reżyser wykonał niesamowitą pracę artystyczną. Było piękne dla oka, obrazy były fantastyczne i dostaje od mnie solidne 8,5/10. Ostrzeżenie dla rodziców: 16+. To nie jest film dla dzieci ani nawet młodych nastolatków. Nie zawiera przemocy, jednak pokazuje krew i śluz w kilku scenach na intensywność 7/10 w jej zenicie. Może stworzyć bardzo upiorną i napiętą atmosferę w drugiej połowie, która się na ciebie wkrada i zanim się zorientujesz, możesz czuć się bardzo nieswojo.

Ten film jest wolno tempowany, stopniowo buduje napięcie a koniec jest tego wart. Genialny film sci-fi oparty na opowieści Lovecrafta.

Rodzina Gardnerów ma nadzieję uciec od gonitwy szczurów, przenosząc się na wiejską farmę w Nowej Anglii, gdzie mogą osiąść i cieszyć się spokojem i ciszą. Ale tylko na krótko. Ogromny meteoryt rozbija się w ich ogrodzie i wydaje się, że wydziela złowieszcze światło, które zanieczyszcza wszystko, co dotyka. Nathan i Theresa na początku są bardziej zdezorientowani niż cokolwiek innego, ale stopniowo Nathan zaczyna tracić kontakt z rzeczywistością, a sytuacja staje się bardziej niebezpieczna dla wszystkich, gdy obca istota zaczyna się zbliżać z jasnym zamiarem przejęcia kontroli nad miejscem - jeśli nie nad całym światem. Są tu zabawne momenty, zwłaszcza od przesadzonego Cage'a, który po prostu pozwala się ponieść swojej postaci, i od młodego Jacka, który wciąż martwi się o swojego kolegę w studni, podczas gdy jego matka lekceważąco amputuje kilka swoich palców! Wygląda na to, że to może zależeć od ich staroświeckiego sąsiada hippiego Ezry'ego i od odwiedzającego Warda, który wydaje się mieć czystą głowę - poza tym podoba mu się córka, aby ich uratować przed gorszym losem niż śmierć. Efekty wizualne są podstawowe i opierają się głównie na kolorze, plamach śluzu i strzelaniu z broni palnej, a może tu być więcej komedii, niż zamierzał reżyser Richard Stanley, ponieważ film zaczyna przypominać edycję z lat 70. Dr. Who. Da się to obejrzeć, a Cage jakoś trzyma się razem - ale historia jest rozciągnięta zbyt cienko, a tempo ledwo daje radę utrzymać się przez całe dwie godziny.