Wyspa Fantazji Fantasy Island

Fantasy Island jest niewątpliwie najgorszym filmem roku do tej pory. Uważaj go za wersję 2020 zeszłorocznego Serenity, ale z zaskakującym zwrotem akcji w trzeciej części, który jest tak absurdalny, że wszyscy będą mieli szczęki na podłodze ze zdziwienia. Fabuła była daleka od bycia przyzwoitą, dopóki nie została ujawniona, a potem stała się o wiele gorsza. Dziesiątki niekonsekwencji i ogromnych dziur fabularnych są wynikiem absurdalnej próby zrobienia zwrotu w stylu Shyamalana. Jeśli absurdalne decyzje narracyjne nie są wystarczające, okropne scenariusze postaci nie pomagają, nawet niezbyt dobre występy aktorskie, z wyjątkiem Portii Doubleday i Maggie Q, jedynych dobrych aspektów całego filmu. W końcu, dwa filary każdego filmu (fabuła i postacie) to całkowite niepowodzenie, powodujące, że wszystko inne rozpada się bez możliwości ratunku.

Blumhouse to dziwne studio, którego trudno przewidzieć, czy jest w stanie stworzyć wysokiej jakości filmy grozy. Jason Blum sprytnie organizuje mnóstwo filmów przy niewielkim budżecie, co daje mu możliwość oddychania w (nie)prawdopodobnym przypadku, że jeden z jego filmów okaże się klapą. Zazwyczaj tak nie jest, ponieważ Blumhouse ma tendencję do wydawania od czasu do czasu niespodziewanych filmów grozy z ratingiem PG-13, co przyciąga widzów. Jednakże gust pozostaje kwestią subiektywną, a fani jak ja często są zaskoczeni jakością filmów, które wychodzą spod skrzydeł Blumhouse. Z tak różnorodną filmografią, jaką mają, byliśmy traktowani m.in. Halloweenem, Get Out i dyskusyjnie The Purge, a z genialnym Niewidzialnym Człowiekiem wydanym tak niedawno, jest naprawdę zaskakujące, jak film takiej klasy jak Wyspa Fantazji jest również produktem tej samej firmy.

Fantasy Island to zaskakująco zabawny, niewymagający, sprytnie sfilmowany film, który rozbawi swoją docelową publiczność.

Przyzwoite oglądanie w najlepszym razie, mogę obejrzeć ponownie, ale prawdopodobnie nie zrobię tego, i nie mogę szczerze polecić.