Blinded by the Light. Siła muzyki Blinded by the Light

Być może to była kwestia „mam wrażenie, że to już widziałem”, ale „Blinded By The Light” po prostu nie rezonował. Brakowało mu humoru, serca i finezji poprzednich filmów Chadhy, dlatego też wypada słabo.

Ważność reprezentacji polega nie tylko na rozmowie wyłącznie z jedną grupą, ale na tym, by pokazać, że głęboko wewnątrz wszyscy borykamy się z tymi samymi problemami i kwestiami, bez względu na zdolności, rasę, płeć, religię czy inne atrybuty, które nas dzielą. Ten film nie jest tylko o młodym chłopcu odkrywającym swoją tożsamość jako brytyjski pakistański muzułmanin, wykracza poza to i przedstawia zmagania o dorosłość między rodzicem a dzieckiem.

Łagodna, zabawna historia o chłopaku, którego spojrzenie na życie ulega całkowitej transformacji po tym, jak jego kolega przedstawia mu muzykę Bruce'a Springsteena. Viveik Kalra gra wciągająco jako młody „Javed”, podobnie jak Dean-Charles Chapman jako jego zaniepokojony kolega „Matt”, a muzyka pełni funkcję pamiętnego narracji dla opowieści o dojrzewaniu osadzonej w tle rasizmu, bigoterii, hormonów i niepokoju. Przypomniało mi to późne lata 80. w Wielkiej Brytanii, kiedy faktycznie musiałeś stać w jednym z wielu (teraz już dawno zniknęłych) sklepów z płytami, aby zdobyć bilety na koncert - czasem o 00:01 nad ranem. Zwróć uwagę na „Peggy Carter” jako jego nauczycielkę.