Pinokio Pinocchio

Pinokio może pochwalić się bardziej efektownym zakończeniem niż oryginał, ale nie udaje się dostarczyć nowej wersji słynnej bajki z dzieciństwa z tą samą magią i urokiem przeszłości. Tom Hanks i większość obsady głosowej doskonale oddają ducha filmu z lat 40., ale postacie brakuje dalszego rozwoju i pomysłowych modyfikacji. Mieszanka animacji i komponentów CGI z prawdziwymi ludźmi i scenami jest niespójna, pozostawiając widzów z dziwnym uczuciem przez cały czas trwania filmu. Muzyczne umiejętności obsady i niezapomniane piosenki pomagają z aspektem rozrywki, ale ogólnie rzecz biorąc, to dość rozczarowujące nowe podejście.

_Pinokio_ został niechętnie przekształcony z wadliwego arcydzieła animowanego w ten błyszczący, zbyteczny kloc live-action. Większość klasycznych postaci została w jakiś sposób zniekształcona, podczas gdy nowe postacie to tylko słabe dodatki, które pełnią raczej rolę nie do pokonania przeszkody, którą musisz znosić, niż oferując jakąkolwiek formę rozrywki lub ogólnego celu dla samej historii. Z poplątanymi strunami i błądzącym opowiadaniem, _Pinokio_ to muzyczna klapa, która próbuje unicestwić wszystko, co sprawiło, że jego animowany odpowiednik był tak przyjemny.

Niesamowity film

Okropny remake oryginalnej klasyki „When you wish upon a star“, którą pokochaliśmy się!!! Brak kreatywności i rozrywki Disneya, której oczekujesz zobaczyć w tej wersji stworzonej na fali obecnych wydarzeń!!! Dlatego uważam, że powinniśmy go skrócić do godziny jeśli ten remake ma próbować zniekształcić prawdziwe morały oryginalnego filmu o wierzeniu w swoje marzenia!!

Z jakiegoś powodu (wszyscy wiemy, że chodzi o pieniądze) Disney postanowił wykorzystać swoją skarbnicę na materiał do przeróbek, aktualizacji lub „przeinterpretacji.“ Najnowszą abominacją studia jest żywiołowy film muzyczny „Pinokio“, ogromny niepowodzenie, które plami ukochany klasyk z lat 40. Reżyser i współautor Robert Zemeckis film jest mało pomysłowy, niepożądany i natchniony.

Myślę, że Robert Zemeckis może próbował zbliżyć się do oryginalnej wersji filmu Disneya z 1940 roku, ale to naprawdę nie działa. Tom Hanks sporadycznie przejmuje rolę człowieka stolarza „Geppetto”, który pragnie syna. Tworzy tę drewnianą replikę i magia bierze górę z życzliwą „Błękitną Wróżką”, która zamienia go w młodego „Pinokia”. Ten młodzieniec jest trochę rozpieszczony i szybko nudzi się rutyną swojego życia w domu i w szkole, a niedługo potem jest kuszony przez odwiedzającego (i dobrze płacącego) widowisko teatralne, które zabiera go od bezpieczeństwa „Geppetta” i, w towarzystwie narratora/sumiennego „Jiminego Cricket”, teraz widzimy, jak chłopiec przeżywa przygody, które demonstrują chciwość, okrucieństwo i samolubstwo ludzkości, gdy stopniowo zaczyna tęsknić za bezpieczeństwem swojego domu i ojca. Ta niebezpieczna podróż pomaga mu jednak rosnąć. Zaczyna dojrzewać i odkrywać różnicę między dobrem a złem, prawdą a kłamstwem, tymczasem stary człowiek jest załamany i wyrusza, aby go odnaleźć. Czy kiedykolwiek się znowu spotkają? Animacja jest tutaj naprawdę przyjemna, ale charakteryzacje są trochę słabe. Sedno tej historii ma w sobie ciemność, a tego tu brakuje. Oczywiście, to nie jest najłatwiejsza historia do „disneyowskiego” zfilmowania z dużo większą substancją złośliwości fabuły, ale tu wydaje się, że mamy coś, co wpada między młot a kowadło. Nie jest to groźne, ani nie jest to „kreskówka”, jest po prostu trochę bezduszne. Niemniej jednak nie jest to nie do wytrzymania, a jeśli to zachęci młodzież do przeczytania książki lub sprawdzenia kilku bardziej surowych adaptacji powieści Collodiego, to wszystko w porządku.