Boogeyman The Boogeyman

Boogeyman szybko stał się jednym z moich ulubionych horrorów tego roku! Nie zaskoczy żadnych widzów przyzwyczajonych do tych schematycznych historii, ale reżyser Rob Savage niesamowicie podniósł film, który w przeciwnym razie popadłby w zapomnienie zaraz po napisach końcowych. Kreatywne, inteligentne budowanie naprawdę napiętych sekwencji, a także efektywne jumpscares, których dawno nie doświadczyłem. Ale obsada jest kluczowa dla sukcesu tego filmu. Nie mam słów, aby opisać, jak imponujące są Sophie Thatcher, Chris Messina i Vivien Lyra Blair (11 lat!). Absolutnie wybitne występy! Dla fanów gatunku. Zdecydowanie obejrzyjcie go w kinie!

Cóż, przesadziłem, spodziewając się czegoś innego od tej recenzji. Rodzina "Harperów" wciąż opłakuje śmierć żony/matki, a każdy z nich zmaga się z jej następstwami. Kiedy ojciec "Will", który jest terapeutą, otrzymuje wizytę od "Billingsa" i kilka doniczek farby matki się rozlewa, staje się jasne, że tytułowa istota próbuje skorzystać na ich rodzinnej nieszczęściu. Czy rodzina zdoła zdać sobie sprawę z niebezpieczeństwa, w jakim się znajdują, na czas, aby udaremnić jej złe zamiary? Czy potwór mógłby nam wszystkim zrobić przysługę i po prostu przyjść najpierw po widzach? Trzeba przyznać, że są tu pewne punkty zwrotne, ale poza nimi to naprawdę dialogowo ciężkie, rodzinne melodrama, która skupia się zbyt wiele na tym, kto zaniedbuje/kocha/nienawidzi kogo i zbyt mało na próbie stworzenia czegoś oryginalnego i/lub strasznego. Może to być oparte na krótkiej opowiadaniu Stephena Kinga, ale to nie oznacza, że ma kwalifikacje, aby rozciągnąć się na sto minut dość przeciętnego opowiadania i aktorstwa. Brak światła działa do pewnego stopnia, ale po pewnym czasie wydaje się (lub nie), że film polega tylko na tym, aby stworzyć jakiekolwiek poczucie zagrożenia. Przypuszczam, że morałem tej historii mogłoby być: zawsze mieć przy sobie zestaw przenośnych światełek świątecznych? Tylko materiał na telewizję halloweenową, przepraszam.

Obejrzałem kilka poprzednich filmowych adaptacji noweli Boogeyman Stephena Kinga i ten jest zdecydowanie najmniej inspirujący. Prawdziwy problem leży w tym, co najlepiej można opisać jako traktowanie historii okrutnej istoty śledzącej dzieci, która potencjalnie mieszka w każdej szafie. Jego ton jest obsesyjnie analizujący, dotyczący dysfunkcyjnej dynamiki rodzinnej aż do punktu neurozy. Tak, żałujące rodzinny nie działają zbyt dobrze, co nie jest zaskakujące. Mniej niż optymistyczne przesadzone stwierdzenie tego faktu przejmuje nad samą historią horroru. To z kolei sprawia, że ten film jest zbyt mroczny i zbyt przygnębiający dla własnego dobra. Wynikiem jest przewidywalne, niezbyt przyjemne oglądanie, które sprawia, że ten recenzent czuje się trochę wypłukany i rozczarowany. Podsumowując, zbyt mroczne i smutne traktowanie pozbawia ten film iskierki nadziei, która tkwi w sercu każdego porządnego filmu grozy.

Na podstawie krótkiej opowieści Stephena Kinga z 1973 roku sam film nie wnosi nic nowego i podąża za pragmatyzmem 80% filmów grozy. Problemem nie jest styl Stephena Kinga, który jest obecnie bardziej znany, ale sposób, w jaki jest przekazywany na scenariuszu. Po prostu nie zawierał skoków strachu ani niczego oczywistego. Spodziewałem się trochę więcej od Roba Savage'a („Gospodarz” wydany podczas lockdownu, który nadal muszę obejrzeć), ale tym razem nie było. Aktorzy są w porządku w swoich rolach, ale nic specjalnego tam nie ma. Wciąż szukam innego filmu grozy, który jakoś innowuje, ale staje się to coraz trudniejsze. Opieranie grozy wokół postaci rzeczywistej zamiast fikcyjnej również wcale nie pomogło, ponieważ cała logika, jaką można wywnioskować o tym, jak go pokonać (co wcale nie jest trudne), ginie... oh, i tak, pozostawili małą szparę w drzwiach szafy na ciąg dalszy. Dla tego filmu oceniam wynikiem 5,0 z 10,0 / C.