Więźniowie Ghostland Prisoners of the Ghostland

Bezsensowny. Absurdalny. Ridiculous. Po prostu głupi. Te słowa zazwyczaj służą do opisywania niewiarygodnie okropnego filmu, którego staram się na zawsze zapomnieć. Jednak niektóre bardzo rzadkie kawałki absolutnie szalonej twórczości filmowej są również charakteryzowane przez powyższe przymiotniki, oferując mi najbardziej rozrywkowy czas, jaki mogę sobie wyobrazić. Przykładem tego przypadku jest Więźniowie ducha. Jest wyjątkowo głupi, podąża za narracją całkowicie pozbawioną jakiejkolwiek logiki, i miesza dziesiątki różnych gatunków, używając różnych kostiumów, wszelkiego rodzaju epickich punktów i archetypów postaci.

Istnieje niepisana zasada w kinematografii, która mówi, że jeśli Nic Cage interesuje się projektem, to jest gwarancja, że będzie przynajmniej bardziej interesujący niż większość, jeśli nie całkowicie szalony. Tak jest w przypadku "Więźniów ducha", szalonego osiągnięcia w kinematografii gonzo od reżysera Siona Sono. Film nie ma zbyt skomplikowanej fabuły i wiele z tego nie ma sensu, ale jest to showpiece kina kultowego.

Problem z _Prisoners of the Ghostland_ polega na tym, że sam Nicolas Cage próbował go promować jako najbardziej szalony film, jaki kiedykolwiek zrobił, ale film nigdy nie dorównuje szalonej koncepcji mieć bombę przypiętą do swojego jądra. Film siłą wciska wpływy Mad Maxa do japońskiej tematyki z jądrowo zdeformowanymi samurajskimi duchami, skaczącymi żelkami, maskami zwierząt, wiatraczkami i bańkami, a Nicolas Cage grozi, że wszystkich połamie karate chopami do zniknięcia. Cała ta absurdalność brzmi, jakby powinna być o wiele bardziej zapadająca w pamięć, niż w rzeczywistości okazuje się być. _Prisoners of the Ghostland_ to ogromne rozczarowanie, które imploduje pod własną nijaką skandalicznością.