Lucy i Desi Being the Ricardos

Mam tylko mgliste wspomnienia z oglądania "I Love Lucy" - albo może po prostu pamiętam tę niezapomnianą melodię, ale muszę powiedzieć, że nic nie wiedziałem o parze "Desilu" przed obejrzeniem tego. Jak zawsze, ma tu Sorkin charakterystyczny dialog - szybki, chwytliwy czasami; ale jakoś występy po prostu nie zapaliły. Kidman to bardzo wszechstronna aktorka, potrafi zająć się praktycznie czymkolwiek - ale żeby to lepiej zadziałało, potrzebowałaby bardziej przekonującego partnera. Javier Bardem po prostu nim nie jest. Ich żywy związek jest raczej sugerowany niż udowodniony i wiele tego, co sprawiło, że stali się domowymi nazwiskami w USA, jest znowu uważane za oczywiste. Ich status domowych supergwiazd nie został powtórzony globalnie, a jednak mało czasu poświęca się na wyjaśnienie tym mniej zaznajomionym, kim byli i dlaczego byli tak popularni. JK Simmons jest skuteczny jako ich partner aktorski "Bill Frawley" i ogólnie rzecz biorąc, jest to film biograficzny wart obejrzenia, ale dla mnie bardziej wyglądał jak dzieło miłości dla autora, który być może był zbyt związany z tematem, i który zakładał, że reszta z nas też tak myśli. Wygląda świetnie, krytykuje komunistyczne polowanie na czarownice w tamtym czasie, ale dla mnie to wszystko jest zbyt płytkie. Ale stawiam, że można by zrobić porządny, głęboki dramat o tej parze - po prostu nie ten film.

W Being the Ricardos zwróciły moją uwagę dwie linie dialogu. Jedna brzmi „Dosłownie powiedziałem to 30 sekund temu,“ a druga „Na to wystarczy mniej słów niż prawda.” Ten film wydaje się zawierać dużo pierwszego, kiedy powinien zawierać więcej drugiego. Dlaczego film zatytułowany Being the Ricardos poświęca tak wiele czasu postaci Ethel/Vivian Vance (Nina Arianda) i Fred/William Frawley (J.K. Simmons), o których nikt nie dbał 70 lat temu i nikt nie dba dzisiaj? Scenarzysta i reżyser Aaron Sorkin próbuje nadać filmowi charakter dokumentalny z wstawkami z czasów obecnych, w których osoby związane z produkcją I Love Lucy mówią o niej — trochę jak w Reds, ale Reds działało, ponieważ osoby, które były przesłuchiwane, były tymi, kim miały być, a nie aktorami grającymi postacie w starszym wieku, które już grają inni, młodsi aktorzy w głównej narracji. Te nawiasy jedynie powtarzają rzeczy, które właśnie widzieliśmy, albo zobaczymy, zdramatyzowane w scenie tuż przed lub po nich (najlepiej pokazać — albo powiedzieć —, ale nie oba); nie mają żadnej wartości poza wypełniaczem, a wypełniacz jest dokładnie ostatnią rzeczą, jakiej dwugodzinny film potrzebuje. Z pozoru fabuła skupia się na typowym tygodniu na planie I Love Lucy, w tym próbach, zdjęciach, itp. — i rzeczywiście obserwowanie kulisek jednego z najbardziej wpływowych programów telewizyjnych w historii powinno samo w sobie generować wystarczająco dużo zainteresowania. Jednak Sorkin porusza momentane wydarzenia tylko po to, by je zignorować. Na przykład Lucille Ball (niewidoczna Nicole Kidman) i Desi Arnaz (Javier Bardem w idealnej roli dla jego rutynowego mordowania języka angielskiego) spodziewają się drugiego dziecka (choć ich pierworodne jest tak nieistotne dla Sorkina, że jest nazwane kilka razy i widzimy je tylko raz), i oboje decydują, że Lucy i Ricky również będą mieli dziecko; ten aspekt jest wspomniany, a nawet omawiany, ale nigdy naprawdę nie jest poruszony, a powód tej ominiętej części jest oczywisty: ponieważ, jak już zauważyłem, środkowa część filmu ma miejsce przez cały tydzień (z retrospekcjami, które stają się niepotrzebną rozproszeniem), jej ciąża nigdy nie ma szansy być naprawdę wpleciona w fabułę. Innym incydentem, który Sorkin porusza, ale nawet nie zaczyna badać, jest kiedy Ball została oskarżona o bycie komunistką. Traktowane jest to jedynie jako drobna irytacja, ale na pewno powinno to mieć większy wpływ na jej karierę, niż film sugeruje — a jeśli nie, co sprawiło, że Ball była tak wyjątkowa, że to nawet nie zarejestrowała? Biorąc pod uwagę wszystko, Being the Ricardos poświęca zbyt wiele czasu na zajęcia pozalekcyjne. Poświęcenie długości na rzecz głębi mogło sprawić, że ten 125-minutowy behemot stałby się znacznie bardziej znośnym 90-minutowym szaleństwem.