Misja Greyhound Greyhound

Uwielbiam filmy wojenne, szczególnie te, które potrafią przedstawić akcję w sposób tak immersyjny, że widzowie naprawdę czują, że są tam. Moim zdaniem jest to gatunek, który najbardziej wymaga technicznie doskonałej jakości produkcji. Efekty wizualne muszą być absolutnie doskonałe. Kinematografia musi uchwycić intensywność pola bitwy. Projekt dźwiękowy musi być niesamowicie potężny. Na koniec, film wojenny wymaga najbardziej epickiej, trzymającej w napięciu, dreszczu indukującej ścieżki dźwiękowej, aby publiczność faktycznie poczuła nieprawdopodobną atmosferę, jaką ten gatunek zazwyczaj posiada. Greyhound ma jednego z największych aktorów wszech czasów jako swojego protagonistę, ale sprawdza wyżej wymienione punkty?

Kiedy słyszysz słowa „film wojenny z Tomem Hanksem”, pojawiają się pewne oczekiwania co do jakości (z dobrego powodu). Być może dlatego „Greyhound” jest takim rozczarowaniem. Ten film akcji wojennej z okresu II wojny światowej jest jednym z najbardziej nudnych filmów wojennych, jakie kiedykolwiek widziałem.

Ta recenzja odzwierciedla, że naprawdę podobał mi się ten film. Wydaje się, że wielu fanów filmów wojennych nie lubiło tego filmu, więc skoro ja lubię okazjonalnie filmy wojenne, może to wyjaśnia dlaczego spodobał mi się Greyhound. Jest to zaskakująco krótki film trwający nieco ponad 90 minut. Ponieważ jestem pisarzem (choć niezbyt udanym), potrafię sobie wyobrazić, że scenarzysta (zaczekaj, Tom Hanks!?) chciał skompresować akcję, aby nadać filmowi poczucie natychmiastowości, tempa pasującego do kluczowych momentów bitwy. Ale kto wie, poza Hanksiem i kilkoma innymi? Nie wszystkie filmy wojenne muszą być epickie; pozwólmy niektórym z nich po prostu opowiedzieć wciągającą historię, przynajmniej dla nie fanów filmów wojennych, takich jak Ja.

Nigdy bym nie pomyślał, że zobaczę Toma Hanksa grającego w filmie o takich samych wartościach produkcyjnych jak oryginalny film kanału SyFy, ale oto jest Greyhound - w przeciwnym razie zwarty, szczupły i prosty obraz.