Co w duszy gra Soul

Jeśli lubisz czytać moje recenzje bez spoilery, śledź mój blog @ Out of my Top15: Najbardziej oczekiwane filmy 2020 roku, osiem zostało usuniętych z tegorocznego harmonogramu z powodu obecnej globalnej pandemii, więc nie miałem wielu filmów, na które czułem się niesamowicie podekscytowany. Kocham praktycznie wszystko, co Pixar wypuszcza, a na początku 2020 roku zauważyłem, że studio wydaje nie jeden, ale dwa oryginalne filmy animowane, co jest dość nietypowe w ich historii (zdarzyło się to tylko w latach 2015 i 2017). Onward był kolejnym sukcesem, ale każdy wiedział, że Soul jest wielkim asykiem studia. Grudniowa data premiery oznacza lepsze szanse na zdobycie Oscara i bardzo oczekiwany powrót Pete'a Doctera (Monsters Inc., Up, Inside Out) na stanowiska reżysera i scenarzysty również podnosi oczekiwania wobec filmu.

To jest mój ulubiony film Disney Pixar, nawet lepszy niż Potwory i spółka! Nie było minuty, kiedy nie cieszyłem się filmem, ma bardzo silne przesłanie (które dzieci mogą nie zrozumieć) i tym razem porusza kwestie bardziej dotykające nastolatków i dorosłych niż dzieci. Przesłanie filmu to, moim zdaniem, o lęku, smutku i strachu związanych z wyborem ścieżki życiowej. Nawet pokazuje, że twój tak zwany cel życiowy może nie być właściwy (lub rzeczywisty na początku). Ten film jest od twórców W głowie się nie mieści, którzy przekazywali bardzo dobre przesłanie o uczuciach. Był bardziej skierowany do dzieci, więc Soul, który jest moim zdaniem bardziej dla nastolatków lub dorosłych, był niespodzianką, której się nie spodziewałem. Nie mówię, że to nie jest film dla dzieci, mówię, że nie powinieneś go unikać, jeśli nie jesteś dzieckiem. Prawdopodobnie pomaga temu filmowi, że przekazuje swoje przesłanie za pomocą muzyki jako instrumentu (rozumiesz?), ponieważ ja również uwielbiam muzykę we wszystkich gatunkach (serio, jeśli zobaczyłbyś moją historię muzyczną na YouTube, pomyślałbyś, że jestem gdzieś między 5-letnią dziewczynką, a 101-letnim fanem Beatles). Naprawdę polecam obejrzenie tego filmu.

W roku, w którym większość z nas była uwięziona wewnątrz, czas wydania filmu 'Soul' można postrzegać jako błogosławieństwo lub przekleństwo. Dla niektórych będzie działać jak uspokajający balsam po trudnym roku; doskonały sposób na wywołanie dobrego płaczu. Inni z kolei mogą odrzucić film jako kolejne niepotrzebne lustro, które pokazuje ich największe obawy, spotęgowane rokiem, w którym życie z odczuwanym 'celem' było niemal niemożliwe. Bez względu na to, po której stronie stoicie, 'Soul' wzywa was do znalezienia piękna i wdzięczności w waszej sytuacji. Nie ma wątpliwości, że to zdecydowanie najlepszy film, jaki Pixar wydał od lat - być może nawet w tym dziesięcioleciu.

Soul to najnowszy wysiłek Disney Pixar, piękny i cudowny film, który sprawi, że każdy zastanowi się nad życiem, jego wartością i magią inherentną w istnieniu.

Naprawdę dobry zegarek, chętnie obejrzę ponownie i mogę polecić.

Przyjemny film. 'Dusza' nie poruszyła mnie na żadnym głębokim poziomie, ale jest to niewątpliwie słodki film. Próbuje przynieść wiele serca i szanuję to. Jamie Foxx pojawił się w niektórych z moich ulubionych filmów i jest dobry jako Joe. Podoba mi się również obsada Grahama Nortona jako Moonwinda. Jedną rzeczą, która prawdopodobnie powstrzymała mnie przed całkowitym zadowoleniem z tego filmu, jest animacja i design postaci, szczególnie gdy jesteśmy w 'Wielkim Poza'. Nie chodzi o to, że wygląda źle, czy cokolwiek w tym rodzaju, ale po prostu uważałem to za zbyt zwykłe. Nigdy nie czułem się związany z żadną z postaci lub miejscami tam. Jednakże, cieszyłem się dźwiękami i muzyką, szczególnie w wspomnianej już strefie życia pozagrobowego. Robią to ładnie. To zdecydowanie dobry film i ten z miłym i szlachetnym przesłaniem, po prostu potrzebowałem czegoś dodatkowego, aby bardziej go osobiście docenić.

Oglądałem kreskówkę z dziećmi. Miły i głęboki kreskówka. Podobał mi się humor, zwłaszcza gdy dusza bohatera przeniosła się do kota. Polecam go do oglądania w rodzinie.

To nie jest mój ulubiony styl animacji, uważam to za trochę nienaturalne do oglądania. Mimo to jest to urocza historia, która opowiada o życiu nauczyciela muzyki, który naprawdę chce tylko grać swojego ukochanego jazzu. „Joe” w końcu dostaje okazję do zagrania z zespołem znanej „Dorothea”. On jej się podoba, ona mu się podoba - wtedy zdarza się wypadek i w najlepszej tradycji „Sprawy życia i śmierci” trafia na taśmę do życia pozagrobowego. Zdecydowany nie podążać za masami innych zmarłych, skacze z trasy i znajduje się w ciekawej płaszczyźnie istnienia, która została zaprojektowana do szkolenia nowych dusz do eksportu do noworodków przybywających na Ziemię. Sprytnie udaje mu się skorzystać z tego błędu administracyjnego i stać się mentorem - dla niesfornego i dość nieuleczalnego „22”. Po trochę targowania się ta druga, która tam przebywa od wieków i w ogóle nie ma zainteresowania „narodzeniem się” - zgadza się pomóc pierwszemu wrócić na Ziemię we właściwym ciele. Co teraz następuje, to seria charakterystycznych ucieczek, podczas których flirtują z odrodzeniem (tylko w wymienionych ciałach), ale co ostatecznie powoduje, że obaj ponownie oceniają, jakie są ich priorytety. Oczywiście jest trochę moralizowania - to Disney - ale jest podane dość subtelnie i opatrzone nieco zabawnym dialogiem i nieco - choć niewystarczająco - pięknym jazzem. Nie ma wątpliwości co do wniosku, ale po drodze znajdujemy historię, która jest optymistyczna, potwierdzająca życie i naprawdę zachęca ludzi do liczenia swoich błogosławieństw. Szklanka jest napół pełna, i tak dalej!