Osierocony Brooklyn Motherless Brooklyn

Wygląda świetnie i jest dobrze zagrane, ale tempo jest powolne. Recenzja w języku polskim.

To trudne zadanie jest dostosowanie noir do współczesnej publiczności i czuć dwugodzinną długość filmu. Historia jest interesująca, a paralele z Ameryką współczesną są mile widziane, ale brakuje tu odpowiedniej równowagi tonalnej do kontrastu z całą mroczną nastrojowością. Fabuła jest bardziej zawiła, i można by przypuszczać, że z uwzględnieniem, że jest to historia śledzenia tropu wskazówek, 'Motherless Brooklyn' nagrodziłoby powtarzające się oglądanie - ale nie jestem pewien, czy chciałbym doświadczalnie przechodzić przez to wszystko jeszcze raz. Nie ma niczego zasadniczo złego w tym filmie, poza kilkoma dziwnymi montażami i wyborami kadrów, a Norton radzi sobie z materiałem dość dobrze, tworząc wspaniały hołd dla ery noir w kinematografii. Czasami stąpa na granicy parodii zamiast hołdu, ale dla każdego, kto ma ochotę na kryminalną zagadkę w duchu 'Chinatown' lub 'L.A. Confidential', ten film z pewnością trafi w sedno.

Występ głównego bohatera Motherless Brooklyn przypomina dwa poprzednie filmy z Edem Nortonem: Primal Fear i The Score. W Primal Fear i The Score Norton gra, odpowiednio, bezwzględnego zabójcę udającego jąkania się ministranta i złodzieja udającego umysłowo upośledzonego woźnego; w Motherless Brooklyn gra Lionel Essrog, prywatnego detektywa z zespołem Tourette'a.

Występ w Motherless Brooklyn przypomina dwa poprzednie filmy z Edem Nortonem: Primal Fear i The Score. W obu Norton gra, odpowiednio, bezwzględnego zabójcę udającego jąkającego się ministranta, i złodzieja udającego umysłowo upośledzonego woźnego; w pierwszym gra Lionel Essrog, prywatny detektyw z zespołem Tourette'a. Kluczowa różnica polega na tym, że Lionel faktycznie ma zespół Tourette'a i nie udaje. W Motherless Brooklyn nie ma żadnej gry, mającej na celu osiągnięcie celu, postać jest naprawdę upośledzona, i chociaż Norton sprawiedliwie radzi sobie z tą chorobą, niestety okazuje się przeszkodą nie tylko dla postaci, ale także dla aktora, filmu i nawet widzów. Norton powinien skupić się na pierwszej historii, ponieważ jego występ jest niezwykły i zabawny. I Tourette nie jest jedyną dolegliwością w filmie; fabuła to nudne intrygi dotyczące odnowy miejskiej i przesiedlenia mieszkańców - i jest prawie niemożliwe traktować urbanistę poważnie jako wiarygodnego złoczyńcę, nawet jeśli jest grany przez Aleca Baldwina. Baldwin nie jest jedynym utalentowanym aktorem, którego talent jest tu marnowany, chociaż Ethan Suplee, Dallas Roberts i Leslie Mann pojawiają się, popychają fabułę do przodu, wiszą na kilka scen więcej, a następnie znika bez śladu. Co najmniej Bruce Willis ma przyzwoitość, aby umrzeć po wprawieniu w ruch wydarzeń filmu. Ogólnie film nie byłby ani lepszy, ani gorszy z lub bez całego zespołu Tourette'a, co pozostawia nas z pełnometrażowym obrazem, gdzie długość wymknęła się spod kontroli, i który tylko sporadycznie przewyższa przeciętność podczas zbyt krótkich interwencji Willemma Dafoe.