Hanna Hanna

To jest bardzo fajny film. Nie byłem całkowicie przekonany do założenia opartego wyłącznie na przeglądzie, ale w Hannie jest o wiele więcej niż tylko przeciętna historia zabójcy. Podczas oglądania nie zwróciłem szczególnej uwagi na "elementy bajkowe", ale z perspektywy były one zdecydowanie obecne. Saoirse Ronan jest naprawdę bardzo dobra. Bardzo podobała mi się także ścieżka dźwiękowa. Styl The Chemical Brothers idealnie pasował do tempa i tematu filmu i kilkakrotnie wprowadził mnie w rytm. Ogólnie oceniam ten film na 8/10. Bardzo jestem zainteresowany, co Seth Lochhead zrobi następnie.

Hanna to film w reżyserii Joe Wrighta, napisany przez Davida Farra i Setha Lochheada. W rolach głównych Saoirse Ronan, Eric Banna, Tom Hollander, Olivia Williams, Jason Flemyng i Cate Blanchett. Muzykę do filmu skomponowali The Chemical Brothers, a zdjęcia wykonał Alwin H. Kuchler. Hanna Heller (Ronan) to 16-letnia wyszkolona zabójczyni uciekająca przed CIA...

Saoirse Ronan jest jedyną osobą, która może zagrać tą złożoną, samotną, a jednocześnie silną postać. Jedna z najbardziej interesujących kobiecych zabójczyń kiedykolwiek pokazanych na ekranie. Tak młoda, tak przerażająca. Bohaterska.

Europejski thriller przygodowy / szpiegowski o prawdziwej, hm, super dziewczynie. W zimowej dziczy północnej Finlandii były agent CIA (Eric Bana) szkoli swoją nastoletnią córkę, tytułową postać (Saoirse Ronan), aby przetrwała w okrutnym świecie bezlitosnych agentów rządowych. Gdy dziewczyna jest gotowa, poznaje prawdziwy świat, gdzie jest bezlitośnie ścigana od północnej Afryki do Niemiec przez tajemniczą operacyjną agentkę Marissę (Cate Blanchett) i jej ludzi. To, co najbardziej podoba mi się w filmie „Hanna” (2011), to jego unikalność, stylowość i malownicze podróże po całym świecie. To jest film pierwszej klasy z modnym, kinetycznym, dziwacznym tonem i superlatywną ścieżką dźwiękową, porównywalny z filmem „Lucy” (2014) i thrillerami Tarantino jak „Kill Bill” (2003/2004). To nie jest wielki film, ponieważ brakuje mu głębi lub treści intelektualnej, ale zawiera kilka elementów wielkości i jest ogólnie wystarczająco rozrywkowy. Dowiadujemy się, że Marissa jest zainteresowana Hanną z nieznanych powodów; więc, mimo że jest ekspertem w terenie, ta obsesja jest jej kryptonitem. Podtekstowo film jest oczywistą metaforą dla dziecka wchodzącego w dorosłość i męki miłującego rodzica (przygotowującego je do świata, uczącego niezbędnych umiejętności do przetrwania, dającemu im coraz większą wolność, będącego szczerym o bezwzględności życia). To także pewnego rodzaju baśń o relacji między ojcem a córką. Później w filmie Marissa pyta Erika: „Dlaczego teraz?” a on po prostu odpowiada: „Dzieci dorastają.” Podobał mi się dychotomia tak zwanej normalnej banałalności cywilów w porównaniu z jednostronnym zimnym sercem agentów. Jeśli nie zgadzasz się z czasami nieporęcznymi scenami walki, zajmij się wychowywaniem dziecka, poczekaj osiemnaście lat, a potem obejrzyj film ponownie i zobacz, czy czujesz to samo. Film często jest ekscytujący, ale nie podchodź do niego jak do zwykłego filmu akcji, inaczej prawdopodobnie będziesz rozczarowany. Istnieją nieskomplikowane rzeczy, które są nieporadnie eksplorowane, jak na przykład rodzina w przyczepie kempingowej, która wzbudza ciekawość Hanny o życie (pamiętaj, że dorastała odizolowana na północy dziczy), ale to był oczywisty mechanizm, abyśmy poczuli się źle, że jest na tej misji życia lub śmierci, i inna niż te „normalne” dzieci, ale jednocześnie specjalna i bardziej ekscytująca, tak jak córka i młodszy brat postrzegali Hannę. Osoba używana jako narzędzie nie jest niczym innowacyjnym, ale mimo to doceniłem ten punkt widzenia. Film trwa 1 godzinę 51 minut i został nakręcony w Finlandii, Maroku i (głównie) w Niemczech.