Lighthouse The Lighthouse

Uwielbiam dziwne filmy. Pozornie niezręczne momenty, pozornie bezsensowna niejasność, czy po prostu czyste sekwencje WTF... Wszystkie mnie głęboko wciągają tym, co historia i jej twórca starają się przekazać widzom. Latarnia morska to najnowszy dodatek do grupy psychologicznych filmów grozy, które sprawią, że zastanowisz się: "co do diabła właśnie oglądam?" Niemniej jednak jest to jeden z najbardziej dostępnych "dziwnych filmów", ponieważ większość historii jest łatwo wyjaśnialna.

Czas wylać fasolę... 'The Lighthouse' to arcydzieło! Uwielbiałem go! Każda minuta filmu mnie pochłonęła. Jeden z moich ulubionych filmów 2019 roku i szczerze nie sądzę, żeby cokolwiek mogło go przebić. Powolny zstęp w szaleństwo, które wkrada się do twojej podświadomości i nie odejdzie wkrótce.

Obawiałem się, że moje ogromne oczekiwania względem 'The Lighthouse' doprowadzą mnie do nieuchronnego rozczarowania, ale na moje ulgę i zdumienie, jakoś je przerosło. To jest nadzwyczajny, zagadkowy, hipnotyczny, oszałamiający, zabawny, niepokojący, dezorientujący, pobudzający, absolutny mindfuck film, przesiąknięty błotem i potem i solą i alkoholem i gównem i spermą i moczem i krwią, prymitywnymi krzykami złości i terroru, śmiechem szaleńców i jękami potępionych, krzykiem ptaków morskich i szumem morza i kataklizmem bogów i ludzi wojny. Prześladuje cię długo po tym, jak się skończy, wrze w twojej głowie jak starzony whisky, a w dniach od zobaczenia go nie potrafię ci powiedzieć, jak desperacko chcę znów do niego wrócić. Po dostarczeniu prawdopodobnie najlepszego filmu grozy dotąd tego wieku Robert Eggers stworzył kolejne szalone amerykańskie arcydzieło, rodzaj filmu, z którego snów i koszmarów są zrobione. Warto było każde sekundy oczekiwania.

Doskonale zrealizowany film o szaleństwie, izolacji, alkoholu, zirytowanym jednookim mewie i wiatrach

Nie mam pojęcia, co właśnie obejrzałem, ale to były moje dokładne słowa po napisach końcowych _The Lighthouse_. Oczekiwałem tej recenzji z niecierpliwością od pierwszego obejrzenia zwiastuna i niedawno stała się dostępna do wynajęcia na YouTube. Z Willemem Dafoe i Robertem Pattinsonem w głównych rolach? Co to jest za dziwny czarno-biały kwadratowy film zastępczy zapytacie? Oto oficjalny opis: „Dwóch latarników stara się zachować zdrowy rozsądek, mieszkając na odległej i tajemniczej wyspie w Nowej Anglii w latach 90. XIX wieku." Z tym samym reżyserem co _The VVitch_ na pokładzie dostajesz bardzo dobry pomysł na szaleństwo, które nastąpi. I ach, jakie szaleństwo następuje. W tym, co może być najbardziej idealnie obsadzonym filmem, Pattinson i Dafoe byli absolutnie właściwym wyborem do tych ról. Artystyczna decyzja nakręcenia filmu czarno-białego na kliszy 35mm w prawie kwadratowym proporcjonalnym do wysokości podkreśla wszystko jeszcze bardziej. Przypominał mi wszystko od filmów niemych z lat 20. do creep-fest znanego jako _Begotten_. Przygotuj się na jazdę, która sprawi, że zacisniesz zęby przy pięknym zniszczeniu. Jak pewnie się domyślasz, pokochałem ten film. Nie będzie to dla wszystkich, ponieważ jest to bardzo artystyczne dzieło i nie podąża za standardowymi normami filmowymi, ale zachęcam wszystkich do spróbowania. Albo go pokochasz, albo znienawidzisz. Jeśli chodzi o mnie, jestem tylko zły, że nigdy nie widziałem tego w teatrze, bo myślę, że by mi to rozwaliło umysł.

Filmowe przedstawienie warunków ludzkich, które jest równie nieprzyjemne, co intrygujące.

Film Majak z roku 2019, wyreżyserowany przez Roberta Eggersa i częściowo napisany przez Maxwella Eggersa, jest inspirowany ostatnim znanym dziełem Edgara Allana Poea. Dwóch mężczyzn, grających Robert Pattinson i William Dafoe, zostaje odciętych od świata podczas burzy, co prowadzi do psychologicznego upadku i szaleństwa. Film jest czarno-biały, co dodaje mu atmosfery i specyficznego klimatu przeszłości. Występy obu aktorów są świetne, a strona dźwiękowa filmu imponuje. Osobiście preferuję filmy w odcieniach szarości i ten film mnie nie zawiódł. Polecam go również innym widzom.

Dla mnie to doskonały film. Emocjonalne wzloty i upadki narracji przepływają przez ciebie i w jednej chwili śmiejesz się, a potem trwoga cię ogarnia. Jest mistrzowsko wykonany zarówno technicznie, jak i artystycznie. Nawet projekt dźwiękowy pozostał we mnie jeszcze przez kilka dni.