Mitchellowie kontra maszyny The Mitchells vs. the Machines

Jeśli chcesz czytać moje recenzje bez spoilerów, śledź mój blog @

Porządny film, prawdopodobnie nie będę go oglądać ponownie, ale mogę go polecić.

Myślę, że jest dość trafne, że w czasie, gdy rządy zastanawiają się, czy powinny wydać 2/3% PKB na naszą obronę, ten film dość zwięźle wskazuje na to, że armie, marynarki wojenne i siły powietrzne będą miały niewielkie znaczenie, gdy ludzkość stanie w obliczu swojego najpotężniejszego zagrożenia egzystencjalnego. Brak wifi! Kiedy technologia odpowie i odetnie ten magiczny sygnał, wystarczy pomyśleć, ile rzeczy wokół nas faktycznie przestanie działać. Nasza woda, prąd i zapasy jedzenia - wszystko kontrolowane przez coś, co tak naprawdę nie istnieje! Na szczęście mamy rodzinę „Mitchellów”, która staje na drodze przebiegłym planom królowej inteligentnego telefonu komórkowego, by zniszczyć ludzkość raz na zawsze, aby tostery mogły bawić się w łące, a lodówki same mogły wypić piwo. Tata (przypominał mi zmarłego brytyjskiego DJ-a Steve’a Wrighta) jest nieco luddytą, który chce odwieźć swoją córkę „Katie” na nowy semestr na szkole filmowej, więc z jej zażenowanym zażenowaniem wyruszają z mamą, bratem „Aaronem” i ich domowym prosiaczkiem „Monchim” na jedną z tych wycieczek, które z góry wiadomo, że skazane są na porażkę. Trzeba jednak przyznać, że nie mogli przewidzieć dokładnej natury tej katastrofy, kiedy mechy i technologie buntują się przeciw swoim miękkim panom, i z jakiegoś powodu ta grupa wraz z dwoma życzliwymi robotami, których spotykają po drodze, są jedyną nadzieją ludzkości. Królowa dała nam jedno słabe promyka nadziei. Czy ktoś może wymyślić dobry powód, dla którego nie powinna wykonać swoich planów? Odpowiedź jest mało prawdopodobna, więc rodzina musi wykorzystać swoje spryt i technologiczną zręczność, aby odeprzeć najeźdźców pralek, mikrofalówek i odkurzaczy. Sam film jest dość przewidywalny, wychwala typowe wartości lojalności rodzinnej, współpracy i wzajemnego współuzależnienia, ale prezentuje nam także kilka zabawnych charakterystyk. Mama „Linda”, zwłaszcza gdy jej potomstwo jest zagrożone i widzi szczególnie niebezpieczny odcień czerwieni w tych blaszanych stworzeniach próbujących się jej przeciwstawić! Jest tu wiele innych zabawnych postaci drugoplanowych, a czasami dzieje się to bardziej jak japońska animacja, kiedy dzieci wychodzą na pierwszy plan i improwizują swoją drogę do żywego finału. Przesłanie jest wystarczająco jasne, ale scenariusz nie traci czasu na przekazanie swojego punktu, raczej przyjemnie przedstawia nam kilka głupich scenariuszy, które - może wcale nie są takie głupie! Perspektywa sztucznej inteligencji, która ma dość naszych kłótni, wojen i niszczenia własnego środowiska, wydaje się możliwa i może nie jest najgorszym pomysłem. Jest to hekticznie rozpędzony, zabawny i może proroczy film?