Wściekłe psy Reservoir Dogs

Ten unikalny sposób na heist-film-gone-wrong był doskonały - stylowy i inteligentnie zrealizowany, a jednocześnie bardzo zabawny i niedrogi. Pochwały dla Tarantino za to, że dał amerykańskiemu kinu to, czego mu brakowało, odzwierciedlają to, co się wydarzyło, przynajmniej od lat siedemdziesiątych, z filmem 'Mean Streets' Martina Scorsese, zarówno w związku z rozrywkowym przemocą, jak i wykorzystaniem muzyki w skomponowaniu filmów. Bardzo dziękuję Harveyowi Keitelowi za to, że wtedy dał szansę Tarantinowi - to się opłaciło.

Reservoir Dogs to kryminalna drama/thriller z 1992 roku, gdzie ocalali złodzieje kłócą się o to, kto jest informatorem policji. Film ma interesujące momenty, ale boryka się z niskobudżetowym charakterem, nieciekawymi postaciami i jednowymiarowym otoczeniem. Mimo to jest interesujące obserwować pierwszą poważną próbę Tarantino w reżyserii filmowej.

Nie, nie dostałem tej notatki... Po nieudanym napadzie na biżuterię i ucieczce w pogrzebowych strojach zbrodniarze zabijają kilku policjantów, a jeden z nich zostaje postrzelony w brzuchu podczas kradzieży samochodu. Wracają do swojego kryjówki, gdzie zaczynają się nawzajem oskarżać z wyzwiskami. Co teraz następuje, to rekonstrukcja planowania i wykonania ich napadu, ich wzajemne przedstawienie i to wszystko kładzie podstawy dla tego przereklamowanego dramatu brutalnego nieufności i dwulicowości. Tim Roth prawdopodobnie wyróżnia się jako "Pan Pomarańczowy", ale reszta całkiem dobrze ugruntowanej obsady oferuje nam niewiele pod względem wyrafinowania czy subtelności, gdy próbują zdecydować, który - jeśli w ogóle któryś z nich - poinformował policję. Jest brutalne, ale cóż - to nie jest Scorsese, ani historia naprawdę nie trzyma się po tym, jak staje się oczywiste, co tak naprawdę stanie się na końcu. Reżyserski debiut Quentina Tarantino ma wartość szoku, z pewnością, ale obawiam się, że cała rzecz była dla mnie dość nudna. Przepraszam - ale dobre pisanie i scharakteryzowanie wymaga więcej niż tylko mnóstwo przekleństw, bezczelności i kul. Nie dla mnie!

Nie rozumiem temu. Wydaje się, że w całym filmie nic się nie dzieje. Fajnie było zobaczyć Buscemiego w nim, nie zdawałem sobie sprawy, że był w tak wczesnym filmie Tarantino.