Dogman Dogman

Dobrze zrobiona nowoczesna bajka. Na podstawie rzeczywistego wydarzenia Dogman to intymna drama charakteru opowiadająca historię dobrej osoby, która płaci cenę za próbę zawarcia przyjaźni z nieodwracalnym i socjopatycznym brutalnym. Film działa na poziomie realizmu społecznego i rodzaju nowoczesnej bajki Ezopa, z naciskiem na omertę i sprośność ulicy.

Marcello Fonte naprawdę świetnie sobie radzi jako „Marcello“, który od lat starał się rozwijać swoje przedsiębiorstwo pielęgnacji psów. Aby uzupełnić skromne dochody, trochę bawi się handlem kokainą, a w tym jest partnerem agresywnego „Simone” (Eduardo Pesce), który jest tak samolubny i niestabilny jak brutalny i bezwzględny. Niestety dla dość nerwowego „Marcella”, jego kolega raz zbyt często traci panowanie nad sobą i wkrótce potrzebuje dużej sumy pieniędzy. Aby to osiągnąć, organizuje napad, który ostatecznie wysyła wiernego człowieka-psa do więzienia na rok. Po wyjściu z więzienia czuje, że być może „Simone” winien mu jest wdzięczność. Kiedy jego argumenty trafiają na głuche uszy, postanawia zaangażować swoje myśli i wymyślić szczególny rodzaj zemsty. To dość wzruszający obraz społeczeństwa, które naprawdę uosabia mentalność trzymająca głowę w dół. Nikt w tym mieście nie jest gotów podnieść głowy ponad murem, aby stawić czoło „Simonowi”; policja jest leniwa i niekompetentna, a kultura strachu, która tu panuje, jest dobrze zilustrowana przez fotografie i wygląd ich zaniedbanej dzielnicy. Pisanie dość sprytnie, myślę, pozostawia wiele bardziej dynamicznych elementów historii na wizualizacje, a więc chociaż pomaga podkreślić nieśmiałość jednego człowieka i obojętność drugiego, nie jest tak istotne w opowiadaniu historii. To także film o lojalności, o tym, jak przewrotna lub nieodpowiednia może stać się, gdy sytuacja się zmienia - na lepsze lub gorsze. Niektóre z psów również nie dali by sobie zagrać, jak ostrzega ta ponura i przekonująca opowieść o niebezpieczeństwach ugryzienia ręki, która cię karmi, lub niedoceniania siły zemsty.